Brief aan mijn oudste kinderen

Ik schrijf maar een brief om uit te leggen wat ik voel.

Of jullie hem ooit ook echt te lezen zullen krijgen weet ik nu nog niet.

Maar op deze manier kan ik wel uitleggen wat er in mij omgaat.

Op dit moment voel ik me heel erg verdrietig en gekwetst.

Jullie hebben ervoor gekozen om geen contact meer met mij te hebben.

De reden daarvan is dat ik een slechte moeder en oma ben in jullie ogen.

Er is mij van alles naar het hoofd geslingerd, maar de kans om dingen uit te praten en uit te leggen gaven jullie mij niet.

Tsja, met die social media van tegenwoordig is blokkeren zo'n makkelijke optie.

Ik weet heel erg goed dat ik geen perfecte moeder ben geweest toen jullie klein waren.

Maar ik heb wel altijd keihard m'n best gedaan en heb altijd hulp gezocht en geaccepteerd als het niet goed ging.

In mijn ogen laat dat zien dat ik heel graag het beste voor jullie wilde.

Jullie waren heel erg gewenst en ik heb heel veel moeite moeten doen om jullie te krijgen.

Ik ben dan ook (nog steeds) vreselijk trots dat jullie mijn kinderen zijn.

Ik begrijp heus wel dat als je ouder wordt je dingen anders gaat zien.

Je ziet de dingen als volwassene meestal anders dan dat je het beleefde in je jeugd.

Maar waarom kunnen de dingen niet op een redelijke manier uitgepraat worden?

Waarom meteen helemaal het contact verbreken en mij m'n kleinkinderen ontnemen?

Ben ik dan echt zo'n onmens dat jullie mij niet eens in de buurt van jullie kinderen willen?

Ik  ga hier nu niet van alles schrijven over het hoe en wat van deze breuk.

Ik hoop echt dat we dit ooit op een redelijke manier kunnen uitpraten.

Jullie mogen alles tegen me zeggen wat jullie dwars zit en ik zal ook echt mijn fouten niet ontkennen, maar dit doet gewoon verschrikkelijk zeer.

En ondanks mijn fouten (die iedere ouder overigens wel maakt in de opvoeding) geloof ik toch echt niet dat ik dit verdiend heb.

Ik heb op dit moment ook geen woorden meer om uit te leggen wat ik voel.

Het doet gewoon verschrikkelijk veel pijn. 😢

Zelfmoord in een pleeggezin

Ivm privacy noem ik geen namen ed.

Ook zeg ik bewust "de persoon" omdat ik op geen enkele manier privézaken wil vermelden.

Dit blog gaat over een moeilijk onderwerp, maar toch wil ik het schrijven.

Iemand in mijn naaste omgeving vertelde me dat in het pleeggezin waar haar zoon woont een van de pleegkinderen (lees: jongvolwassene) zelfmoord heeft gepleegd.

Ik kende de persoon waar het om gaat niet persoonlijk, maar wel uit de verhalen van degene die het me vertelde en daardoor grijpt het je toch bestwel aan.

Toen ik een beetje van dat vreselijke nieuws bekomen was begonnen bij mij de raderen te draaien.

Ik denk dan hoe heftig zoiets moet zijn voor de andere pleegkinderen die al de nodige narigheid in hun leven hebben meegemaakt.

Hoe vangen de instantie's achter deze kinderen zoiets op.

En dan de pleegouders, die vragen zich waarschijnlijk af of ze niet gezien hadden dat het niet goed ging.

Of misschien denken ze dat ze zelf dingen niet goed hebben gedaan.

Wat zullen die mensen zich afschuwelijk voelen!

En dan vraag ik me af of "de persoon" door de manier waarop het is gebeurd nog gehoopt heeft dat ze hem/haar op tijd zouden vinden.

Een schreeuw om hulp zeg maar.

En zo kun je nog wel veel meer bedenken, maar vooral omdat het in een pleeggezin is gebeurd waar allemaal kinderen met een nare achtergrond zitten vond ik het gewoon dubbel zo heftig.

Zou jeugdzorg speciale hulpverlening hebben voor dit soort vreselijke gebeurtenissen?

Of worden deze pleegkinderen begeleid door "gewone" hulpverleners?

Ik weet niet waarom, maar als ik dit soort dingen hoor wil ik daar gewoon meer over weten.

Niet uit nieuwschierigheid ofzo, maar gewoon omdat ik me afvraag of er echt goeie hulp is in zulke gevallen.

Ik vind dat kinderen in hun jeugd gewoon intensief begeleidt moeten worden omdat ze maar een keer kunnen opgroeien als een stabiele volwassene.

Maar ook voor de pleegouders vind ik het belangrijk dat die de juiste hulp krijgen.

Lief mens, je bent veel te jong gegaan.

Ik hoop dat je de rust hebt gevonden die je zocht.

En iedereen die van je hield wens ik heel veel sterkte met het verwerken van dit grote verdriet.

Mijn Utopia

Ik zat net eens na te denken...

Het einde van het jaar is bijna in zicht.

En aan het eind van het jaar bedenken mensen vaak goeie voornemens.

Ik doe dat nooit omdat ik weet dat ik ze toch niet nakom.

Maar wat ik wel wil gaan doen is eens nadenken wat ik nog wil in mijn leven.

Ik heb het grootste deel van m'n leven al achter me liggen (bah, wat klinkt dat naar!), maar ik heb nog genoeg tijd om van alles te doen als het meezit.

Dus, ik denk dat ik toch maar eens na ga denken over wat ik met de rest van mijn leven wil.

Want daar heb ik natuurlijk wel zelf de regie over.

Ik zit op het moment best goed in m'n vel en dat wil ik graag vasthouden.

En daarom ga ik de komende tijd maar eens nadenken wat  ik wil in de toekomst.

Een beetje structuur en zekerheid daarin kan nooit kwaad lijkt mij.

Ik ga maar een soort van eigen Utopia creëeren dacht ik zo...

"Het leven is een feestje, maar je moet wel zelf de slingers ophangen!"

Alone in a crowded room

Ken je dat gezegde: "Have you ever been alone in a crowded room"?

Nou, ik wel!

Zo voel ik me eigenlijk m'n hele leven al.

Waarom ik hier een blog over schrijf?

Omdat ik hoop dat jullie mij een klein beetje beter kunnen begrijpen.

Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik in het verkeerde gezin (de verkeerde familie) geboren ben.

Ik ben zo verschrikkelijk anders dan de rest.

Ik heb dan ook maar erg weinig contact met mijn familie.

Puur omdat ze mij niet begrijpen.

Niet alleen familie, maar ook de rest van de mensen om me heen schijnen me vaak niet te begrijpen.

Ik begrijp mezelf vaak niet eens.

Ik weet dat mensen mij aardig en leuk vinden en zelfs van me houden, maar toch voel ik me vaak heel erg alleen.

Ik snap heel goed dat iedereen niet altijd tijd voor me heeft en dat hoeft ook niet.

Het is puur een gevoel binnenin mij dat maakt dat ik me zo voel.

Door dit gevoel vraag ik heel vaak om (soms negatieve) aandacht.

En als daar dan niet op gereageerd wordt denk ik meteen weer dat mensen mij vervelend vinden.

Ik weet dat dat niet klopt, maar dat is een gedachte die hier nu eenmaal bij hoort.

Gelukkig heb ik wel zoveel inzicht in mezelf dat ik weet dat ik helemaal niet alleen ben en genoeg lieve mensen om me heen heb.

Maar ik zou wel eens willen weten of je nu echt van dit nare gevoel af kunt komen.

Of is het iets dat bij me hoort en waar ik maar mee moet leren leven?

Hoe ik me werkelijk voel

Ik ga in dit blog maar eens vertellen hoe ik me werkelijk voel.

Want er zijn maar zeer weinig mensen die me begrijpen de laatste tijd.

Waarschijnlijk komt dit deels omdat ik heel goed kan "toneelspelen".

Ik kan nl heel goed doen alsof het goed met me gaat terwijl dat helemaal niet zo is.

Maar goed, Ik zal het eens proberen uit te leggen.

Allereerst zit ik middenin de overgang.

De een heeft er weinig last van, de ander heel veel.

En ik heb dus vooral hevige last van stemmingswisselingen.

Mijn stemming kan echt per minuut veranderen.

En dan is het ook echt van zwaar euforisch tot verschrikkelijk depri.

Heelaas heb ik de laatste tijd wat vaker last van die depri mood omdat er ook nog andere dingen spelen.

Lichamelijk voel ik me ook al een tijdje zeer slecht.

Ik ben vreselijk moe en de laatste weken doen m'n armen en handen ook zeer.

Of dit door de fibromyalgie komt of een overgangsklacht is zou ik niet kunnen zeggen.

Maar de lichamelijke klachten beperken me behoorlijk, vooral de vermoeidheid.

En ik moet me dan ook echt door de dagen heen slepen.

Elke dag is een gevecht om door te komen de laatste tijd.

Gelukkig overheerst nog steeds mijn positiviteit, want anders zou ik werkelijk niet weten hoe ik er nu bij zou zitten.

Ik probeer gewoon van elke dag toch iets positiefs te maken, maar dat is keihard werken op het moment.

Helaas stuit ik op heel veel onbegrip.

Ik wil heel graag afspraken nakomen bv, maar ik moet heel vaak ook afzeggen omdat ik me niet goed voel.

Mensen zijn dan teleurgesteld of boos (wat ik ook wel een beetje begrijp), maar ik doe het echt niet expres.

Ik doe ook veel liever leuke dingen dan dat ik in de bank hang en niets kan.

Ik snap ook nog dat mensen soms boos worden wanneer ik een afspraak afzeg en de volgende dag bv wel van alles kan (maar dat is gewoon zo bij fibromyalgie).

Dat noemen we inlevingsvermogen.

Ik kan me inleven in het feit dat mensen zo gaan denken...

Maar ik wou dat het andersom ook eens vaker zo was.

Ik kan me echt niet voorstellen dat er gedacht wordt dat ik liever thuis op de bank zit, dan dat ik leuke dingen ga doen.

Al met al zit ik op met moment in een cirkel van psychische en lichamelijke klachten waardoor ik vaak mensen teleur moet stellen.

En dat onbegrip maakt dat ik me nog rotter voel en steeds minder makkelijk uit die cirkel kom.

Wat mij zou helpen is om een beetje begrip te hebben voor hoe ik me op dit moment voel.

En dat ik me ook echt niet goed voel als ik dat aangeef en het niet gebruik als smoes voor wat dan ook.

Ik heb het op het moment moeilijk genoeg met mezelf en ik kan er gewoon even niet meer bij hebben.

Onzichtbaar ziek, wat is dat?

Nav. een opmerking van een vriendin hierover ga ik hier maar eens een blog over schrijven.

Onzichtbaar ziek zijn houdt in dat je een (of meerdere) aandoening hebt die je aan de buitenkant niet ziet.

Bij mij is dat fibromyalgie en artrose en problemen met mijn ruggenwervel door een val in 2009.

Ik ben dus elke dag extreem moe en heb bijna dagelijks pijn in meer of mindere mate.

Deze dingen beperkingen je behoorlijk in het dagelijks leven en je moet altijd afwegen wat wel en niet kan.

De ene dag kun je bv. heel veel, terwijl je de volgende dag amper kunt verlopen door vermoeidheid en/of pijn.

En dat is gewoon ontzettend vervelend.

Mensen die dit niet hebben begrijpen het dan vaak ook niet.

Om een voorbeeld te noemen: Ik ben onlangs 2 dagen vrijwilliger geweest op een metalfestival.

Ik moest toen veel lopen en op m'n benen staan.

En dan krijg ik dus de vraag hoe het kan dat ik dat wel kan en andere dingen soms niet.

En dat ga ik in deze blog eens proberen uit te leggen...

Allereerst, ik doe deze dingen juist omdat ik het nodig heb om af en toe naar iets uit te kunnen kijken.

Maar dat betekend wel dat ik er ook heel veel voor moet in leveren.

Ik moet de dagen ervoor zorgen dat ik veel rust neem.

Ik moet energie van dagen opsparen om die beide dagen vol te kunnen houden.

Tijden het werken ben ik ook moe en heb ik ook pijn.

Maar ik neem dan van te voren pijnstillers zodat het goed te doen is.

En door de adrenaline die ik heb vergeet ik de pijn en vermoeidheid wel even.

Maar als alles achter de rug is krijg ik vaak een behoorlijke terugval.

En ik kan er voor kiezen om dan gaan zitten klagen, of ik accepteer het en pas mijn bezigheden erop aan.

Ik heb het heel erg lang moeilijk gevonden om het te accepteren en draafde dan maar gewoon door.

Maar nu ik verstandiger omga met mijn energie merk ik dat ik de dingen die ik graag wil doen ook stukken beter vol kan houden.

Bij alles wat je doet moet je jezelf afvragen, kan het of kan het niet vandaag.

Maar als je het verstandig aanpakt kun je best nog een hoop leuke dingen dien is mijn ervaring.

Ik hoop dat ik het zo een beetje duidelijk heb uitgelegd en als je vragen hebt hoor ik dat graag.

Mijn lieve oude vriend

Mijn lieve oude vriend. 

Hij is al bijna 15 jaar oud en ik heb hem al sinds hij 7 weken oud was.

 Ik heb heel veel met hem meegemaakt. 

De eerste jaren was hij absoluut niet makkelijk, maar gelukkig heb ik hem veel kunnen leren. 

De laatste jaren heeft ie last van ouderdomskwaaltjes en ik heb al een paar keer gedacht dat het bijna afgelopen zou zijn.

 Maar Elmo is een taaie.

 Elke keer knokt ie zich er weer bovenop.

 Hij heeft nog steeds een gebruiksaanwijzing, maar wat ben ik dol op dat gekke beest.

 Ik hoop echt dat hij nog een poosje bij ons blijf, maar ik besef me ook heel goed dat het zomaar afgelopen kan zijn.

 Maar als dat zo is blijven altijd de vele herinneringen. 

En ik heb al een mooie laatste rustplaats voor mijn grote vriend geregeld voor als het zover is. 

Dan krijgt ie een mooi plekje op onze zorgboerderij.

 Maar voor nu nog lekker genieten van mijn lieve vriend.

 <3

De belevenissen van een vrijwilliger op Into the Grave

De afgelopen twee dagen ben ik vrijwilliger geweest op metalfestival Into the Grave.

En het waren weer twee topdagen!

Ook als vrijwilliger is het totaal genieten van alles wat er op zo'n festival gebeurd.

Allereerst natuurlijk een hele hoop steengoeie bands die je nu mee kon maken in twee dagen.

Live muziek terwijl je aan het werk bent, wat wil je nog meer.

En dan de grote diversiteit aan mensen.

Het is onvoorstelbaar hoeveel verschillende mensen je tegenkomt op zo'n festival.

Het grappige is dat je van de bezoekers op een metalfestival er vaak al vanuit gaat dat  het wel ruige en "gevaarlijke" mensen zullen zijn.

Maar niets is minder waar.

De vaak grote, brede, bebaarde en langharige mannen met veel tattoos en piercings zien er megastoer uit, maar in werkelijkheid zijn het de aardige en vriendelijkste mensen die er zijn.

Op een metalfestival zie je eigenlijk nooit (in mijn beleving) vechtpartijen.

De sfeer is gewoon ontzettend relaxed en je krijgt er echt een gevoel van saamhorigheid.

En dat hebben we echt wel nodig in deze tijd van geweld.

Uiteraard gaat er heel wat aan vooraf om een festival als dit te organiseren.

En daar heb ik dan ook heilig respect voor!

Als team moet je dan ook megagoed op elkaar ingespeeld zijn om dit zo goed te laten verlopen als de afgelopen twee dagen is gebeurd.

Natuurlijk zijn er altijd verbeterpuntjes, maar dat heb je overal en daar leer je ook weer van.

Maar zoals ik het heb ervaren is het echt helemaal top verlopen.

Ook voor de vrijwilligers wordt heel goed gezorgd.

We konden overal terecht met onze vragen en hadden een catering met weer heerlijk eten.

Ook vind ik het bijzonder hoe de vrijwilligers heel snel een klik met elkaar krijgen.

Je hebt er meteen een hoop vrienden bij.

Iedereen werkt heel goed samen en helpt elkaar waar het kan.

Wat mijn betreft mag dankzij een gebeuren als dit het woord SAAMHORIGHEID met hoofdletters in het woordenboek komen te staan!

Maar goed, ik kan nog uren doorgaan.

Ik ga gewoon afsluiten met een bedankje...

Alle mensen, inclusief bezoekers, bedankt voor deze twee fantastische dagen!

Bedankt voor jullie inzet en de leuke contacten die er ontstaan zijn.

Jullie hebben mij in elk geval twee geweldige dagen bezorgd.

Ik heb nu al zin in volgend jaar!

Dank je wel en tot volgend jaar!

Pieken en dalen

Mijn leven is een leven met hoge pieken en hele diepe dalen. 

Gelukkig blijf ik meestal niet heel lang in die diepe dalen hangen, maar als ik erin zit zijn ze ook wel even heel erg diep op dat moment.

Ik heb het geluk dat ik mensen om mij heen heb die mij op handen dragen.

 Die mij hun handen toereiken als ik weer eens in een diep dat zit en niet weet hoe eruit te komen.

Ik ben heel vaak teleurgesteld in zg. "vrienden".

Er zijn dan in de loop der jaren nog maar een paar échte vrienden overgebleven, maar dat zijn dan ook de waardevolste mensen die ik in mijn leven heb.

Ik weet het, ik heb hier al veel vaker over geschreven, maar ik vind het dan ook belangrijk om dat toch af en toe weer te benoemen.

Want, wat zou ik moeten zonder deze bijzondere mensen die mij goed vinden met al mijn rare grillen?

Ik kan met ze lachen en met ze huilen.

Ik kan ze mijn diepste geheimen toevertrouwen.

Ze trekken mij uit mijn diepste dalen en genieten samen met mij van al mijn pieken.

Mijn vrienden zijn veel meer dan het woord "vriendschap" uit kan drukken...

Nutteloos

Tot voor een paar jaar geleden voelde ik me altijd heel erg nutteloos.

Gelukkig weet ik inmiddels wel beter.

Ik kan dan wel niet meedraaien in het normale werkgebeuren, maar er zijn heel veel dingen die ik wel kan.

En daar haal ik erg veel voldoening uit.

Ik kan mensen bv helpen bij computerproblemen en dat heb ik mezelf aangeleerd.

Ik tover de mooiste handwerkjes tevoorschijn en word dan ook regelmatig gevraagd of ik iets voor anderen wil maken.

Verder schijn ik ook nog eens erg goed te kunnen luisteren en ik weet uit ervaring dat dat ook heel erg belangrijk kan zijn.

Dit zijn nog maar enkele voorbeelden, en daar ben ik heel erg trots op.

Ik vind het fijn dat ik op mijn manier anderen toch kan helpen op allerlei gebied.

Ik heb ook het geluk dat ik een hele brede interesse heb en ook nog eens behoorlijk leergierig ben.

Zo leer ik steeds iets nieuws en kan op mijn beurt anderen dan weer helpen.

En zo zie je maar weer dat het niet altijd uitmaakt of je een betaalde baan hebt of niet.

Ieder mens kan zich nuttig maken in de maatschappij en er zelf ook nog eens veel plezier in hebben.

Dat is toch alleen maar mooi?

Zielsliefde

De band die je hebt met je tweelingziel is heel bijzonder.

Ik noem het ook wel "zielsliefde".

Ook al heb je geen relatie met elkaar, je voelt een intense liefde voor je tweelingziel.

Die liefde gaat veel dieper dan in een normale relatie.

Je hoeft nl niet persé samen te zijn met je tweelingziel om deze vorm van liefde te voelen.

Het is er gewoon.

Het is dan ook heel moeilijk uit te leggen aan mensen die hun tweelingziel niet kennen hoe dit precies voelt.

Het kennen van je tweelingziel geeft je het gevoel dat je eindelijk "compleet bent".

Je hele leven heb je het gevoel alsof er iets ontbreekt.

Alsof je een een eiïge tweeling bent waarvan je vanaf je geboorte gescheiden bent.

Op het moment dat je je tweelingziel tegenkomt zullen er constant puzzelstukjes op hun plek vallen.

Het voelt alsof je stukje bij beetje "geheeld"wordt.

Je voelt je steeds sterker worden en gaat steeds beter in je vel zitten.

Je vult elkaar perfect aan.

In het geval van mij en mijn tweelingziel kan ik een voorbeeld noemen.

Ik was altijd een vreselijke stresskip en kon overal een drama van maken.

Hij is juist heel erg rustig, maar ook veel te gesloten.

Ik merk dat ik nu veel meer rust in mezelf krijg en dat hij juist opener wordt.

En dat is dan nog maar 1 voorbeeld.

Ik blijf het gewoon ontzettend bijzonder vinden de band die wij hebben.

Ook al hebben we geen contact we voelen elkaar gewoon feilloos aan.

Wij zijn gewoon twee mensen die samen een hele mooie ziel delen...

Niet vanzelfsprekend

Heel veel mensen leiden hun leven maar gewoon en zien niet het bijzondere in de meest normale dingen.

 Ik geniet intens van alles in mijn leven. 

Mijn tweelingziel die mij zoveel geeft alleen al omdat hij deel uitmaakt van mijn leven. 

De vrienden die ik heb en die ieder op hun eigen manier iets moois en bijzonders toevoegen aan mijn leven.

 De aantrekkingskracht die ik heb op kinderen en dieren die het altijd fijn vinden om bij mij te zijn.

 Zij maken mij gelukkig. 

Al die schitterende talenten die ik heb en al die mooie dingen die ik doe en meemaak. 

Ik vind het leven niet vanzelfsprekend.

 Ik adem het leven in alsof elke ademteug van goudstof is gemaakt.

 Het leven is fantastisch als je maar durft te kijken!

Dodenherdenking

Morgen is het weer dodenherdenking.

We denken dan aan de mensen die in de tweede wereldoorlog op de meest gruwelijke wijze om het leven zijn gekomen.

Ik vind dat we dat ook zeker moeten blijven doen.

Iets vreselijks als dit mag nooit weer gebeuren.

Ik weet wel, alle geweld wat er elke dag gebeurd mag niet gebeuren.

Maar dat 1 man (Hitler) zo verschrikkelijk veel dood en verderf kon zaaien is werkelijk niet te bevatten.

Die man moet de duivel in hoogsteigen persoon zijn geweest.

Elk jaar hoor je weer nieuwe verhalen waarvan je de rillingen krijgt.

Zoveel onschuldige mensen die beestachtig werden behandeld.

Wat zullen die mensen verschrikkelijk bang zijn geweest.

Vooral omdat ze vaak wel wisten hoe het voor hen zou aflopen.

Kleine kinderen die bij hun ouders weggerukt werden...

Ik zie de paniek in hun ogen als ik eraan denk.

Moeders en vrouwen die niet wisten of ze hun kinderen en mannen ooit nog terug zouden zien.

Oude mensen die hun leven lang keihard hebben gewerkt, ze werden totaal respectloos behandeld en gingen vaak linea recta naar de gaskamers.

Alsof ze helemaal niets waard waren...

Elk jaar met dodenherdenking blijft het zwaar indruk op me maken.

Ik vraag me af hoeveel mensen tegenwoordig nog hetzelfde hebben.

Ik kan dit verhaal nog veel langer maken, maar ik denk dat ik maar 1 ding kan zeggen...

Als ieder mens op deze wereld nu een klein beetje liefde geeft aan een ander mens ipv altijd maar haat en nijd zou de wereld stukken mooier zijn.

Zoveel gedaan, zoveel talenten

Soms heb ik zo'n dag dat ik me totaal nutteloos voel.

Om gezondheidsredenen kan ik niet werken.

En omdat mijn klachten niet aan de buitenkant te zien zijn heb ik altijd het gevoel mezelf te moeten verdedigen.

Maar goed, ik ga het nu niet over kwalen hebben...

Ik kijk dan ook terug naar wat voor bijzondere dingen ik in mijn leven heb gedaan en naar de vele talenten die ik heb.

En als ik daaraan denk besef ik dat ik een vreselijk rijk mens ben.

Laat ik beginnen met familie en vrienden...

Mijn beide ouders leven nog en zijn nog in redelijke gezondheid.

Ik heb 3 superleuke kids, 2 fantastische kleinkids en nog eentje op komt.

Dan heb ik ook nog vrienden natuurlijk.

Het zijn er niet heel veel, maar ze zijn stuk voor stuk heel belangrijk voor mij.

En dan is er nog mijn tweelingziel, mijn beste vriend, de allerbelangrijkste persoon in mijn leven.

Wat ben ik trots dat hij deel uitmaakt van mijn leven.

Ik heb in mijn leven ook al veel mooie dingen mogen doen en meemaken.

Ik ben DJ geweest in een jeugdsoos en heb kinderclubs gedraaid.

Niet hele bijzondere dingen, maar wel superleuk om te doen.

Ik heb stage gelopen in een manege en heb later zelf 2 pony's gehad.

Ook al niet bijzonder, maar voor mij wel.

O ja, dan vergeet ik nog bijna te vertellen dat ik een zeer rebelse punker/puber was waar mijn ouders geregeld hun handen aan vol hadden.

Maar voor mij was het een superleuke tijd.

Toen ik zelf al kids had heb ik jarenlang Franse gastkinderen opgevangen (5 vakantie's per jaar en soms wel 2 tegelijk).

Ik deed dat alleen, want mijn eigen kids waren nog erg jong toen ik ben gescheiden.

Ik heb een knaagdierenopvang gehad en een voedselbank voor dieren.

Nog iets wat ik bijna vergeten was...

Toen mijn ex bij me weg was en de kids daar om het weekend waren heb ik een periode alles gedaan wat God verboden heeft.

Ik ga maar niet benoemen wat ik precies allemaal heb gedaan, het waren in elk geval geen dingen die anderen konden schaden, want dat zou ik absoluut niet doen.

Het was wel een fantastische tijd.

En nu ben ik inmiddels 51.

Ik heb een aantal tattoo's en een piercing, ik hou van keiharde muziek en ben vrijwilliger op metalfestivals.

En dan zijn er nog mijn talenten.

Nadat ik medicatie voor mijn ADHD kreeg kwamen er ineens allerlei talenten tevoorschijn.

Ik wist niet dat ik die had.

Schrijven (gedichten en blogs) vind ik superleuk om te doen.

Handwerken, wat ik zie kan ik vaak ook maken.

Ik ontdekte ook ineens dat ik kon tekenen.

Dat is een talent waar ik supertrots op ben.

En sinds kort heb ik weer een talent ontdekt...schilderen.

Lekker met een schildersezeltje buiten met verf knutselen is ook heerlijk om te doen.

Misschien ben ik nog dingen vergeten te vertellen, maar dit is al heel wat.

Ondanks mijn lichamelijke ellende en het feit dat ik geen cent te makken heb ben ik een ontzettend rijk mens.

Ik zou niet met de rijkste miljonair willen ruilen!

Het hebben van een tweelingziel

Het hebben van een tweelingziel is heel bijzonder, maar tegelijkertijd kan het ook behoorlijk complex zijn.

Ik heb mijn tweelingziel leren kennen en ik ben er superblij mee.

De band die wij hebben is zo sterk, daar komt echt niemand tussen.

Keer op keer verbaas ik me over wat ik allemaal meemaak nu ik mijn tweelingziel heb leren kennen.

Voordat ik hem ontmoette besefte ik niet wat het hebben van een tweelingziel precies inhield.

Ik had er wel over gelezen, maar dat is toch anders dan dat je het zelf ervaart.

Ik zal vertellen hoe het is om een tweelingziel te hebben.

Als je je tweelingziel voor de eerste keer ontmoet is het alsof je elkaar al altijd gekend hebt.

Je voelt je meteen helemaal op je gemak bij de ander.

Ons contact is zo bijzonder dat we eigenlijk zonder te praten kunnen communiceren.

We begrijpen elkaar feilloos en voelen perfect elkaar's emotie's aan.

Wat ik heel bizar vind is dat we zelfs heel vaak op bijna precies dezelfde tijd online zijn op social media (zelfs midden in de nacht).

Het scheelt vaak echt maar 1 minuut.

In het begin dacht ik nog aan toeval, maar het is gewoon elke keer zo, dat is toch wel heel bijzonder.

Is het dan niet gewoon verliefdheid?

Nee, dit gaat veel dieper dan een gewone verliefdheid.

Dit valt ook bijna niet uit te leggen aan iemand die het zelf niet kent.

Zonder de ander voel je je echt niet compleet.

Als wij samen zijn heb ik het gevoel alsof mijn innerlijke batterij weer wordt opgeladen.

Ik krijg geestelijk en lichamelijk weer veel meer energie.

Ook zie ik ons wel als Yin en Yang.

Ik kan een behoorlijke dramaqueen zijn en hij kan mij dan heel goed weer rustig krijgen.

Met een enkel woord van hem kom ik dan al heel snel weer tot rust.

Er zijn ook moeilijke dingen.

Ik ben bij voorbeeld een prater als iets me dwars zit en hij wordt dan juist heel stil.

Dat is iets wat ik best moeilijk vind en ik moet daar echt nog aan werken om daarmee om te gaan.

Ondanks dat ik diep van binnen heel zeker ben dat hij niet uit mijn leven zal verdwijnen heb ik toch af en toe die angst als hij zo stil is.

Maar dat voelt hij dan ook meteen aan en laat me dan ook meteen merken dat die angst ongegrond is.

Maar ondanks dat wij op bepaalde vlakken toch heel verschillend zijn vullen wij elkaar ook weer perfect aan.

En we leren gewoon heel erg veel van elkaar.

 

 

 

Vrijheid

De titel van dit blog is "vrijheid".

Vrijheid kun je op meerdere manieren ervaren.

In mijn schrijfsel gaat het over vrijheid van meningsuiting en vrijheid om te zijn wie je wilt zijn.

Mijn manier om met vervelende dingen om te gaan is het van me af praten en/of schrijven.

Regelmatig doe ik dit ook op Facebook.

Tot voor kort had ik maar weinig mensen in mijn vriendenlijst op Facebook.

Mensen waarvan ik dacht dat ik ze kon vertrouwen.

Maar helaas heb ik me daarin behoorlijk vergist.

Doordat ik langzaamaan steeds minder mensen vertrouw, zal ik ook steeds minder van mijn af praten/schrijven.

Daardoor ga ik alles opkroppen en zal ik steeds minder lekker in m'n vel gaan zitten.

Ik maak een hoop narigheid mee in m'n leven en de vrijheid om mijn verhaal te kunnen doen op de manier zoals ik dat wil helpt mij daar meestal goed doorheen.

Van een aantal mensen die ik dacht echt te kunnen vertrouwen dacht ik dus ook dat ze mijn dingen ook zouden laten waar ze zijn.

Maar helaas blijkt dat dus niet te kunnen.

Als ik niet kan zeggen wat ik wil en als ik niet kan zijn wie en hoe ik wil, dan word mijn wereldje wel heel erg klein.

Wat ik wil zeggen met dit schrijfsel is dat mensen eens moeten nadenken voor ze dingen over anderen doorvertellen.

Laat iedereen in z'n waarde.

Als iemand anders van mijn problemen moet weten ben ik mondig genoeg om ze dat zelf te vertellen.

En wil ik dat niet vertellen dan zal daar een reden voor zijn of het drama is waarschijnlijk veel minder groot dan dat het in jou ogen lijkt.

Ik ben wie ik ben en ik doe wat ik doe.

Heb daar respect voor aub!

Veel

Het is even veel wat er op dit moment in m'n hoofd zit. 

En ik moet het ergens kwijt.

Soms heb je gewoon even geen zin om tegen mensen aan te praten en dan is een blog schrijven een prettige oplossing.

Maar goed, terug naar wat ik kwijt wil...

Ik voel me verdrietig, boos teleurgesteld en gekwetst.

Soms zou ik terug willen naar een aantal jaren terug.

Het klinkt stom als ik het uitleg, maar in die tijd waren sommige dingen toch wel een stuk makkelijker.

In de tijd waar ik over schrijf zat ik behoorlijk in een sociaal isolement.

Ik had toen amper tot geen vrienden en zat altijd thuis.

Waarom ik dan weer naar die tijd terug zou willen?

Omdat er toen ook niemand was die mij pijn kon doen.

Nu heb ik gelukkig wel vrienden en daar ben ik ook superblij mee.

Maar sommige dingen wbt die vriendschappen zijn toch wel heel erg moeilijk en complex.

Want hoe zeer doet het als iemand die je slecht behandeld en kwetst een tweede kans krijgt en het doodleuk nog een keer doet.

Normaal geef ik niet eens een tweede kans en dat heb ik nu dus ook meteen afgeleerd.

Ik geef geen tweede kansen meer!

Ik ga nog veel selectiever worden wat vriendschappen aangaat.

En dan nog de vriendschappen met degene die het allerbelangrijkst zijn in je leven, maar die je op afstand houden als het niet goed met ze gaat.

Je wilt er voor ze zijn, maar je krijgt geen enkele kans.

Ik voel me op dit moment zo fucking verdrietig en ik vraag me af of ik echt wel zo belangrijk ben als er gezegd wordt.

Daarom ga ik vanaf nu ook maar even een beetje afstand nemen om mezelf te beschermen.

Ik ben een vreselijk gevoelsmens en probeer er altijd zo goed mogelijk voor anderen te zijn.

Maar soms heb ik echt het gevoel dat niemand rekening houdt met mijn gevoel.

Denken mensen tegenwoordig echt alleen nog maar aan zichzelf of hou ik teveel rekening met mijn medemens?

Ik vraag het me zo vaak af, maar ik weet het gewoon niet.

Waar ik ook behoorlijk gefrustreerd door raak is regels en wetten.

Door allerlei omstandigheden ben ik niet in staat om te werken.

Daarom ben ik sinds 4 jaar op een fantastische zorgboerderij.

Maar nu heb ik een herindicatie gehad van de gemeente en nu mag ik ipv 2 dagen per week nog maar 1 dag per week naar de boerderij.

En dat omdat ik (stomgenoeg) heel goed kan verbergen hoe het werkelijk met me gaat.

Ze vinden dat ik het niet nodig heb om vaker naar de boerderij te gaan.

Maar ze snappen niet dat ik nu dus wel langzaamaan weer in een soort van isolement terecht kom.

Want ik heb niet de financièle middelen om met de trein of bus ergens naartoe te reizen en dan houdt het al snel op als je in een klein dorp woont.
Dus, nu kom ik nog maar 1 dag per week de deur uit en zit ik voor de rest grotendeels thuis.
Ik heb wel ontzettend veel hobby´s, maar die praten niet tegen me.
En als ik veel alleen zit ga ik piekeren en raak ik vaak snel in een dip.

Dus al met al heb ik op het moment een hoofd vol gedoe waar ik gewoon even helemaal niks mee kan.
Het van me af schrijven helpt dan meestal wel een beetje.
En het is fijn als mensen het lezen, dan heb je toch het gevoel dat je er niet helemaal alleen mee rond hoeft te lopen.
Dus bij deze mijn schrijfsel...