Landelijke voedselbankactie

Nav de landelijke voedselbankactie kwam ik op het idee om hier maar eens een blog over te schrijven.

De voedselbank, iedereen heeft er een andere mening over.

Gelukkig zijn er veel mensen die de voedselbank op wat voor manier ook ondersteunen en die zien dat het echt heel erg nodig is.

Maar er zijn ook mensen die er een ander oordeel over hebben.

Ikzelf ben heel dankbaar dat er mensen zijn die denken aan degene die het om wat voor reden ook moeilijk heeft.

Veel mensen die bij de voedselbank komen hebben schulden.

Die schulden kunnen door allerlei omstandigheden ontstaan.

Helaas gebeurd het regelmatig dat er geoordeeld wordt terwijl men het verhaal achter die schulden totaal niet kent.

Oordelen is zo makkelijk, maar ik denk dat niemand voor z'n lol naar de voedselbank gaat.

Hieraan vooraf is een heleboel verdriet, zorg en schaamte gegaan en daar wordt vaak niet bij stilgestaan denk ik.

Geen mens maakt voor zijn lol schulden, of wordt voor de lol ziek zodat hij of zij niet meer kan werken.

Je hebt al zoveel zorgen en moet je dan ook nog eens gaan afvragen hoe je de week weer rond moet komen met het weinige weekgeld wat je hebt.

Ikzelf heb een poosje rond moeten komen van maar 20 euro per week met 2 personen (ja dat mag in Nederland!).

Nou, reken maar eens uit wat het kost als je echt alleen het hoognodige koopt per week voor 2 personen.

Dan ben je toch echt heel erg blij dat er een voedselbank bestaat!

Het punt wat ik eigenlijk wil maken is dat mensen eerst eens zouden moeten luisteren naar het verhaal achter...en dan eens zouden nadenken of hun oordeel wel terecht is.

Hoe fantastisch is de saamhorigheid van de mensen die iets voor de voedselbank doen, hoe klein dan ook.

Ja, dat zeg ik expres zo omdat er ook mensen zijn die zelf ook maar weinig hebben en toch iets aan de voedselbank geven.

Dat zijn mensen die beseffen dat er altijd mensen zijn die het nóg minder hebben.

Ik heb op het moment zelf 40 euro per week, maar ik voel me absoluut niet arm.

En als ik een ander kan helpen, op wat voor manier ook zal ik dat ook zeker doen.

Want dat is waar ik echt blij en gelukkig van word.

En als we dat met z'n allen eens wat meer zouden doen, wat beter luisteren naar de ander en wat minder oordelen, zou de wereld er een stuk mooier uitzien.

Ik sluit af met een heel groot DANK JE WEL voor de voedselbank en iedereen die erbij betrokken is.

Moe....

Vandaag weer eens zo'n dag dat ik verschrikkelijk moe ben.
Waardoor het komt?
Ik heb werkelijk geen idee.
Al jaren (sinds mijn puberteit) heb ik er last van.
Heel veel onderzoeken gehad in de loop der tijd, maar nooit een oorzaak gevonden.
Stress is het op dit moment ook niet volgens mij, want het gaat de laatste tijd bestwel goed.
Ik baal er ontzettend van omdat het soms echt zo erg is dat ik echt niks kan.
Het belemmert me gewoon heel erg in heel veel dingen.
Ik voel me daardoor zo machteloos.
En dan is er nog het onbegrip van heel veel mensen.
Ze kunnen zich gewoon niet voorstellen dat ik bv de ene dag kilometers kan fietsen of wandelen en de dag daarna helemaal niks kan.
Ik snap het ook wel, dat is gewoon de onwetendheid van die mensen.
Maar vaak oordelen ze ook vaak nogal snel.
Ik wou soms echt wel eens dat ik met zo iemand even kon ruilen.
Alleen maar om ze eens te laten voelen dat ik me toch echt niet aanstel.
Nee, ik ben niet zielig, maar soms wel heel erg verdrietig om alles wat ik niet kan doen als ik zo moe ben.
Voor mijn gevoel verspil ik gewoon een hele hoop tijd van mijn leven.
En ik wil zo graag zoveel leuke dingen doen in mijn leven.
Maar goed, ik zal er mee moeten leven en er maar het beste van maken.
Ik ben mijn verhaal in elk geval weer even kwijt.

Zo trots

Ik ben bestwel trots op mezelf.

Als ik zie waar ik 2 jaar geleden stond en waar ik nu ben heb ik toch wel heel erg veel bereikt.

Van een huismuis die zo goed als geen vrienden had en die de puinhoop in haar leven niet meer zag zitten ben ik veranderd in een (meestal) positief persoon met een fijne vriendenkring om me heen.

Het zijn er niet heel veel, maar ze zijn stuk voor stuk heel belangrijk en speciaal.

Mede door die vrienden heb ik nu gewoon een heerlijk sociaal leven en als er iets is kan ik altijd om hulp vragen.

Maar er zijn meer mensen die ik wil noemen waardoor mijn leven nu zo leuk en fijn is.

Mijn pb-ster die me zo ontzettend goed helpt en begeleid op allerlei vlakken, met haar is het eigenlijk begonnen.

Nou ja, dankzij de zorgboerderij waar ik ben, ben ik dus aan haar gekomen.

De zorgboerderij is ook een plek waar ik me fijn voel en het gevoel heb dat ik mezelf daar nog steeds kan ontwikkelen.

De eigenaren (weet even geen ander woord) van de zorgboerderij doen zo ontzettend veel voor ieder van ons dat is bijna niet in woorden uit te drukken.

Om maar iets te noemen, ze zien feilloos of iemand in de groep past of niet.

En we hebben dan ook een superleuke groep mensen, het lijkt echt alsof we 1 grote familie zijn.

En dan gaat het met al mijn kids op het moment ook nog eens heel erg goed, zodat ik ook daar geen zorgen over heb.

Al met al ben ik gewoon een verschrikkelijk rijk persoon en dat besef ik me dan ook dagelijks.

Mijn leven is vaak erg moeilijk en akelig geweest, maar hoe het nu gaat zie ik als een beloning voor al mijn harde werk.

En ik hoop dat ik dit nog heel lang vast mag houden.

Life is beautiful!

Tweede jeugd

Ze zeggen wel eens gekscherend dat je ergens halverwege je leven in je tweede jeugd komt.

Tsja, wat zal ik ervan zeggen...

Ik ben nu 50 maar volgens mij ben ik altijd blijven hangen in m'n pubertijd.

Het is natuurlijk wel zo dat in veel gevallen je leven wat rustiger wordt naarmate je ouder wordt.

De kinderen zijn het huis uit en dan heb je toch weer wat meer tijd voor jezelf.

Maar ik denk toch ook dat het een hoop met je eigen instelling en karakter te maken heeft.

Je kunt kiezen voor een rustige (veilige) manier van leven, maar je kunt ook kiezen voor wat uitdaging in je leven.

En daarin kun je natuurlijk zelf beslissen hoever je wilt gaan.

Ik wil graag mezelf kunnen zijn en wat een ander daarvan vindt boeit me dus bitter weinig.

Ik ga niet voor het extreme, maar ik heb dan wel tattoo's en een piercing en ik heb een muzieksmaak die de meeste mensen van mijn leven vast niet denderend zullen vinden.

Maar het is in elk geval wel echt wie ik ben, het zijn keuzes die ik zelf gemaakt heb.

Soms denken mensen wel eens dat ik die dingen die omdat bv vrienden van mij dat ook doe.

Maar daar hou ik juist helemaal niet van!

Als "iedereen" iets al heeft/doet dan hoeft het voor mij al niet meer.

Ik hou er gewoon niet zo van om in een hokje gestopt te worden.

Ik ben uniek en dat wil ik graag zo houden.

En mijn kleinkids hebben dus gewoon een lekkere stoere beppe.

Laat mij maar lekker in mijn eeuwige pubertijd blijven hangen, dan ben ik in mijn element!

Jeckyll and Hyde alias de Overgang

50 Jaar lang hobbel je met de nodige pieken en dalen het leven door.

De ene keer wat meer pieken, de andere keer wat meer dalen.

Niets bijzonders dus.

Maar dan slaat het monster toe: DE OVERGANG.

En dan is het leven regelmatig een stuk minder leuk.

Let wel: Ik heb het dus over mijn beleving hiervan, elke vrouw beleeft dit natuurlijk weer anders.

Maar bij mij zijn de heren Jeckyll en Hyde naar binnen geslopen.

Op dit moment wonen ze voor de eerstvolgende 10 jaar ofzo in mijn brein.

En als je iets niet wilt is dat het wel!

Het ene moment zit Hyde nog lekker met een bakje koffie op Facebook te loeren en het andere moment veranderd hij in Jeckyll en gaat tekeer als een wilde.

Dat ik nog steeds vrienden heb kan ik dus ook regelmatig niet begrijpen.

Wat meneer Jeckyll met mijn brein doet?

Hij fluistert me in dat iedereen een hekel aan me heeft en dat niemand te vertrouwen is.

Ook zegt hij regelmatig dat mijn vrienden zich samenspannen tegen mij.

Ik raak dan totaal in paniek en reageer vreselijk hysterisch op Facebook.

En de ellende is dat ik het absoluut niet kan tegenhouden!

Het is echt alsof iemand anders (Jeckyll) op dat moment mijn brein overneemt.

Ik probeer het een beetje op een humoristische manier uit te leggen, maar de humor hiervan is in het echt helaas heel erg ver te zoeken.

Ik ben soms echt heel erg bang dat ik hierdoor heel veel mensen om mij heen kwijt zal raken.

Maar ik kan er gewoon echt niet aan doen!

Als Jeckyll weer aanwezig is moét ik gewoon reageren.

Hoe hard ik m'n best ook doe om het tegen te houden het lukt gewoon echt niet.

Ik hoop dat door dit schrijfsel je een beetje begrijpt waarom ik af en toe zo raar doe.

Het gekke is dat ik er zelf vaak meer last van heb dan anderen.

Ik mag in zo'n bui dus van een piepklein mugje ook nog eens een megagrote olifant, ppfftt...