Onzichtbaar ziek, wat is dat?

Nav. een opmerking van een vriendin hierover ga ik hier maar eens een blog over schrijven.

Onzichtbaar ziek zijn houdt in dat je een (of meerdere) aandoening hebt die je aan de buitenkant niet ziet.

Bij mij is dat fibromyalgie en artrose en problemen met mijn ruggenwervel door een val in 2009.

Ik ben dus elke dag extreem moe en heb bijna dagelijks pijn in meer of mindere mate.

Deze dingen beperkingen je behoorlijk in het dagelijks leven en je moet altijd afwegen wat wel en niet kan.

De ene dag kun je bv. heel veel, terwijl je de volgende dag amper kunt verlopen door vermoeidheid en/of pijn.

En dat is gewoon ontzettend vervelend.

Mensen die dit niet hebben begrijpen het dan vaak ook niet.

Om een voorbeeld te noemen: Ik ben onlangs 2 dagen vrijwilliger geweest op een metalfestival.

Ik moest toen veel lopen en op m'n benen staan.

En dan krijg ik dus de vraag hoe het kan dat ik dat wel kan en andere dingen soms niet.

En dat ga ik in deze blog eens proberen uit te leggen...

Allereerst, ik doe deze dingen juist omdat ik het nodig heb om af en toe naar iets uit te kunnen kijken.

Maar dat betekend wel dat ik er ook heel veel voor moet in leveren.

Ik moet de dagen ervoor zorgen dat ik veel rust neem.

Ik moet energie van dagen opsparen om die beide dagen vol te kunnen houden.

Tijden het werken ben ik ook moe en heb ik ook pijn.

Maar ik neem dan van te voren pijnstillers zodat het goed te doen is.

En door de adrenaline die ik heb vergeet ik de pijn en vermoeidheid wel even.

Maar als alles achter de rug is krijg ik vaak een behoorlijke terugval.

En ik kan er voor kiezen om dan gaan zitten klagen, of ik accepteer het en pas mijn bezigheden erop aan.

Ik heb het heel erg lang moeilijk gevonden om het te accepteren en draafde dan maar gewoon door.

Maar nu ik verstandiger omga met mijn energie merk ik dat ik de dingen die ik graag wil doen ook stukken beter vol kan houden.

Bij alles wat je doet moet je jezelf afvragen, kan het of kan het niet vandaag.

Maar als je het verstandig aanpakt kun je best nog een hoop leuke dingen dien is mijn ervaring.

Ik hoop dat ik het zo een beetje duidelijk heb uitgelegd en als je vragen hebt hoor ik dat graag.

Mijn lieve oude vriend

Mijn lieve oude vriend. 

Hij is al bijna 15 jaar oud en ik heb hem al sinds hij 7 weken oud was.

 Ik heb heel veel met hem meegemaakt. 

De eerste jaren was hij absoluut niet makkelijk, maar gelukkig heb ik hem veel kunnen leren. 

De laatste jaren heeft ie last van ouderdomskwaaltjes en ik heb al een paar keer gedacht dat het bijna afgelopen zou zijn.

 Maar Elmo is een taaie.

 Elke keer knokt ie zich er weer bovenop.

 Hij heeft nog steeds een gebruiksaanwijzing, maar wat ben ik dol op dat gekke beest.

 Ik hoop echt dat hij nog een poosje bij ons blijf, maar ik besef me ook heel goed dat het zomaar afgelopen kan zijn.

 Maar als dat zo is blijven altijd de vele herinneringen. 

En ik heb al een mooie laatste rustplaats voor mijn grote vriend geregeld voor als het zover is. 

Dan krijgt ie een mooi plekje op onze zorgboerderij.

 Maar voor nu nog lekker genieten van mijn lieve vriend.

 <3

De belevenissen van een vrijwilliger op Into the Grave

De afgelopen twee dagen ben ik vrijwilliger geweest op metalfestival Into the Grave.

En het waren weer twee topdagen!

Ook als vrijwilliger is het totaal genieten van alles wat er op zo'n festival gebeurd.

Allereerst natuurlijk een hele hoop steengoeie bands die je nu mee kon maken in twee dagen.

Live muziek terwijl je aan het werk bent, wat wil je nog meer.

En dan de grote diversiteit aan mensen.

Het is onvoorstelbaar hoeveel verschillende mensen je tegenkomt op zo'n festival.

Het grappige is dat je van de bezoekers op een metalfestival er vaak al vanuit gaat dat  het wel ruige en "gevaarlijke" mensen zullen zijn.

Maar niets is minder waar.

De vaak grote, brede, bebaarde en langharige mannen met veel tattoos en piercings zien er megastoer uit, maar in werkelijkheid zijn het de aardige en vriendelijkste mensen die er zijn.

Op een metalfestival zie je eigenlijk nooit (in mijn beleving) vechtpartijen.

De sfeer is gewoon ontzettend relaxed en je krijgt er echt een gevoel van saamhorigheid.

En dat hebben we echt wel nodig in deze tijd van geweld.

Uiteraard gaat er heel wat aan vooraf om een festival als dit te organiseren.

En daar heb ik dan ook heilig respect voor!

Als team moet je dan ook megagoed op elkaar ingespeeld zijn om dit zo goed te laten verlopen als de afgelopen twee dagen is gebeurd.

Natuurlijk zijn er altijd verbeterpuntjes, maar dat heb je overal en daar leer je ook weer van.

Maar zoals ik het heb ervaren is het echt helemaal top verlopen.

Ook voor de vrijwilligers wordt heel goed gezorgd.

We konden overal terecht met onze vragen en hadden een catering met weer heerlijk eten.

Ook vind ik het bijzonder hoe de vrijwilligers heel snel een klik met elkaar krijgen.

Je hebt er meteen een hoop vrienden bij.

Iedereen werkt heel goed samen en helpt elkaar waar het kan.

Wat mijn betreft mag dankzij een gebeuren als dit het woord SAAMHORIGHEID met hoofdletters in het woordenboek komen te staan!

Maar goed, ik kan nog uren doorgaan.

Ik ga gewoon afsluiten met een bedankje...

Alle mensen, inclusief bezoekers, bedankt voor deze twee fantastische dagen!

Bedankt voor jullie inzet en de leuke contacten die er ontstaan zijn.

Jullie hebben mij in elk geval twee geweldige dagen bezorgd.

Ik heb nu al zin in volgend jaar!

Dank je wel en tot volgend jaar!