Ik schrijf maar een brief om uit te leggen wat ik voel.
Of jullie hem ooit ook echt te lezen zullen krijgen weet ik nu nog niet.
Maar op deze manier kan ik wel uitleggen wat er in mij omgaat.
Op dit moment voel ik me heel erg verdrietig en gekwetst.
Jullie hebben ervoor gekozen om geen contact meer met mij te hebben.
De reden daarvan is dat ik een slechte moeder en oma ben in jullie ogen.
Er is mij van alles naar het hoofd geslingerd, maar de kans om dingen uit te praten en uit te leggen gaven jullie mij niet.
Tsja, met die social media van tegenwoordig is blokkeren zo'n makkelijke optie.
Ik weet heel erg goed dat ik geen perfecte moeder ben geweest toen jullie klein waren.
Maar ik heb wel altijd keihard m'n best gedaan en heb altijd hulp gezocht en geaccepteerd als het niet goed ging.
In mijn ogen laat dat zien dat ik heel graag het beste voor jullie wilde.
Jullie waren heel erg gewenst en ik heb heel veel moeite moeten doen om jullie te krijgen.
Ik ben dan ook (nog steeds) vreselijk trots dat jullie mijn kinderen zijn.
Ik begrijp heus wel dat als je ouder wordt je dingen anders gaat zien.
Je ziet de dingen als volwassene meestal anders dan dat je het beleefde in je jeugd.
Maar waarom kunnen de dingen niet op een redelijke manier uitgepraat worden?
Waarom meteen helemaal het contact verbreken en mij m'n kleinkinderen ontnemen?
Ben ik dan echt zo'n onmens dat jullie mij niet eens in de buurt van jullie kinderen willen?
Ik ga hier nu niet van alles schrijven over het hoe en wat van deze breuk.
Ik hoop echt dat we dit ooit op een redelijke manier kunnen uitpraten.
Jullie mogen alles tegen me zeggen wat jullie dwars zit en ik zal ook echt mijn fouten niet ontkennen, maar dit doet gewoon verschrikkelijk zeer.
En ondanks mijn fouten (die iedere ouder overigens wel maakt in de opvoeding) geloof ik toch echt niet dat ik dit verdiend heb.
Ik heb op dit moment ook geen woorden meer om uit te leggen wat ik voel.
Het doet gewoon verschrikkelijk veel pijn. 😢
