Mijn leven is een leven met hoge pieken en hele diepe dalen.
Gelukkig blijf ik meestal niet heel lang in die diepe dalen hangen, maar als ik erin zit zijn ze ook wel even heel erg diep op dat moment.
Ik heb het geluk dat ik mensen om mij heen heb die mij op handen dragen.
Die mij hun handen toereiken als ik weer eens in een diep dat zit en niet weet hoe eruit te komen.
Ik ben heel vaak teleurgesteld in zg. "vrienden".
Er zijn dan in de loop der jaren nog maar een paar échte vrienden overgebleven, maar dat zijn dan ook de waardevolste mensen die ik in mijn leven heb.
Ik weet het, ik heb hier al veel vaker over geschreven, maar ik vind het dan ook belangrijk om dat toch af en toe weer te benoemen.
Want, wat zou ik moeten zonder deze bijzondere mensen die mij goed vinden met al mijn rare grillen?
Ik kan met ze lachen en met ze huilen.
Ik kan ze mijn diepste geheimen toevertrouwen.
Ze trekken mij uit mijn diepste dalen en genieten samen met mij van al mijn pieken.
Mijn vrienden zijn veel meer dan het woord "vriendschap" uit kan drukken...
