vrijdag 21 september 2018

Engeltjes op aarde

Jazeker ze bestaan, engeltjes op aarde.
Ik heb het gisteren weer eens ervaren.
Je zult wel denken "waar hééft ze het in vredesnaam over".
Nou, dat zal ik dan maar eens uitleggen.
Ik heb het over mijn "boerderijkleindochter" van 3.
Zij is de kleindochter van de mensen van onze zorgboerderij en ik denk dat zij werkelijk een engeltje is.
Ik heb nog nooit een kind gezien die zoveel liefde aan anderen geeft.
Het begon al met complimentjes aan haar pake (opa).
Ze bedankte hem meerdere keren voor het lekkere eten en zei dat hij hele lekkere patatjes kon bakken.
Ja ik weet het, alle kinderen zeggen dit wel eens, maar de manier waarop ze dit zei was zo verschrikkelijk lief, daar werd je echt gewoon heel erg blij van.
Later had ze het over haar heit (papa), dat die alles heel goed kon en dat hij de allerliefste heit is.
Toen begon ze tegen iedereen die in de bus zat (we werden naar huis gebracht) hoe lief iedereen wel niet was.
Als je dit schrijfsel leest kun je je niet voorstellen hoe ik het heb ervaren, maar het was gewoon zo bijzonder wat dit kleine meisje deed door wat ze zei.
En daarom denk ik dat er echt engeltjes op aarde bestaan die het soms zo moeilijke leven net een stukje mooier maken.

donderdag 20 september 2018

Trots zijn op jezelf

Er zijn veel mensen die het moeilijk vinden om te zeggen dat ze trots zijn op zichzelf.
Dan vraag ik me af waarom?
Als je trots bent op jezelf betekent dat dat je ergens hard voor hebt moeten knokken om het te bereiken.
Dan mag je toch juist trots zijn op jezelf?
Als ik naar mezelf kijk ben ik echt mega trots op mezelf.
Ik heb in m'n leven heel wat meegemaakt en verschrikkelijk hard moeten knokken voor waar ik nu ben.
En daar ben ik wel degelijk trots op.
Trots zijn op jezelf maakt je sterker en geeft je vechtlust.
Je gaat door waar je het eerder allang had opgegeven.
Dat kleine vierletteringe woordje heeft zoveel inhoud.
Het betekent dat je sterk en een doorzetter bent.
Dat je goed bent zoals je bent.
Dat je heel veel kunt bereiken.
En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Dus, wees trots op jezelf en geniet ervan!

dinsdag 4 september 2018

Soms moet ik even klagen

Soms word ik gewoon zo vreselijk sjaggie van mijn lichaam.
Nee, niet omdat ik te dik ben ofzo, want daar zit ik gelukkig niet mee.
Op dit moment is het weer die stomme overgang die me dwars zit.
Wekenlang buikpijn en maar wachten of je wel of niet ongesteld wordt.
Totaal nergens geen zin in hebben en maar een beetje op de bank hangen.
Ik word er zo vreselijk kriebelig van.
En dan nog de rest van mijn lichamelijke klachten.
Ik ben de laatste tijd weer extreem moe en dat beperkt me weer heel erg in alles wat ik wil doen.
En dan heb ik weer dagen pijn of ben benauwd. Ik zou zo graag eens een dag niks van dat alles willen hebben.
En ja, ik weet dat er mensen zijn die nog veel ergere dingen hebben dan ik.
Heel vaak ook kan ik wel positief blijven, maar soms moet ik het gewoon even ergens kwijt. 
En dan gooi ik het maar weer in een blog en ga weer "vrolijk" verder met de dag.
Het gaat mij niet om reactie's te krijgen van dat ik eens naar de dokter moet gaan, want dat weet ik allemaal wel.
Ik moest het gewoon even kwijt.
Dus, bij deze...

zondag 12 augustus 2018

Moet ik dan alles maar opgeven?

Afgelopen weekend was weer het weekend van Into the Grave waar ik met heel veel plezier vrijwilliger ben.
Ik had me opgegeven voor beide dagen, maar dat is helaas niet gelukt.
Na dag 1 had ik zoveel pijn dat het me onmogelijk lukte om de volgende dag weer te gaan.
Werk waarbij ik de hele dag stil moet staan is dus niet geschikt voor mij ben ik achter gekomen.
Voorheen deed ik barwerk en dat hield ik altijd wel 2 dagen vol.
Natuurlijk was ik na die 2 dagen ook wel helemaal kapot, maar op de dagen zelf lukte het prima.
Maar nu baal ik weer vreselijk dat het me dit keer niet gelukt is.
Door die ellendige fibromyalgie en artrose moet ik alles al constant afwegen zodat ik het toch vol kan houden.
Na al die jaren dat ik dit nu heb vind ik het nog steeds heel moeilijk te accepteren dat ik niet alles kan en keuzes moet maken.
Ik wil zo graag alles uit het leven halen, maar ik word er zo vreselijk in beperkt en dat maakt me vaak verdrietig en boos.
Aan de buitenkant is er niets te zien en daarom wordt je dan vaak ook niet begrepen door mensen die het niet kennen.
En dat maakt het nog moeilijker.
Maar goed, ik ben mijn verhaal weer kwijt.
Ik haal maar weer diep adem en ben er zeker volgend jaar weer bij.
Ik laat me niet zomaar uit het veld slaan!

vrijdag 11 mei 2018

Je suis deprie

De laatste tijd zijn er een aantal programma's op tv over depressie.
Ze hopen daarmee te bereiken dat depressief zijn eindelijk eens uit de taboesfeer gaat komen.
En daar ben ik het helemaal mee eens.
Want, waarom zou je je moeten schamen voor iets waar je helemaal niets aan kunt doen?
Ik zelf slik al een aantal jaren antidepressiva omdat ik serotoninetekort heb.
Serotonine is een stofje in de hersenen die ervoor zorgt dat je je happy voelt.
Als je een tekort aan dat stofje hebt voel je je dus eigenlijk doorlopend depressief.
Ik wist dus ook niet wat mij overkwam toen ik aan de antidepressiva ging.
Ik kwam echt van de hel in de hemel!
Ik had me nog nooit zo goed gevoeld.
Maar sinds een tijdje (weet niet echt hoe lang) heb ik het gevoel dat de medicijnen niet afdoende meer zijn.
Ik zit vaak totaal niet lekker in m'n vel en vind het leven soms niet echt leuk meer.
Ik geniet niet meer echt van dingen en zelfs m'n humor is ver te zoeken terwijl ik normaal altijd een hoop humor had.
Waar het precies door komt dat ik me zo voel kan ik niet echt verklaren.
Het is ook niet zo erg dat ik het leven niet meer zie zitten ofzo.
Het is meer iets van laat me maar gewoon even het zal wel weer goedkomen.
Ik probeer wel eens aan te geven aan de mensen om me heen hoe ik me voel, maar ik merk dat ze me vaak echt niet begrijpen.
En dat maakt mij dan weer verdrietig.
Daarom ben ik heel blij dat er op het moment veel aandacht aan wordt gegeven.
Ik hoop dat dat in de toekomst veel mensen zal helpen.
Want depressief zijn is absoluut geen lolletje!

maandag 19 februari 2018

Alsof ik stil sta

De laatste tijd heb ik het gevoel dat ik stil sta.
Of beter gezegd dat mijn leven stil staat.
Wat ik daarmee bedoel?
Dat zal ik proberen uit te leggen.
Ik ben 53, maar voel me een stuk jonger.
Maar de laatste tijd heb ik het gevoel alsof ik het leven heb van een bejaarde.
Helaas kan ik om verschillende reden niet meedoen aan het normale arbeidsproces.
En daar baal ik vreselijk van, want ik heb een brede interesse en zou heel graag een leuke baan willen hebben.
Ik ben 2 dagen per week op een superleuke zorgboerderij zodat ik toch de week een beetje doorbreek zeg maar.
En daar is niets mis mee, want ik heb het daar erg naar de zin.
Ook heb ik heel veel hobby's zodat ik me absoluut niet verveel.
Maar toch...
Is dit alles wat er voor mij overblijft de rest van mijn leven?
Ik raak bij de gedachte alleen al bijna in paniek.
Ik wil zoveel, maar kan zo weinig.
Althans, ik heb de middelen niet om te doen wat ik wel kan.
Ik zou best nog iets willen leren, maar dat kost vaak een hoop geld.
Ik voel me soms zo nutteloos en vraag me de laatste tijd echt wel eens af wat ik hier eigenlijk doe.
Nee, depressief ben ik echt niet, maar ik baal gewoon vreselijk van mijn beperkingen en de weinige kansen die ik heb om iets nuttigs met mijn leven te doen.
En daar word ik best wel eens verdrietig van.