Vrijheid

De titel van dit blog is "vrijheid".

Vrijheid kun je op meerdere manieren ervaren.

In mijn schrijfsel gaat het over vrijheid van meningsuiting en vrijheid om te zijn wie je wilt zijn.

Mijn manier om met vervelende dingen om te gaan is het van me af praten en/of schrijven.

Regelmatig doe ik dit ook op Facebook.

Tot voor kort had ik maar weinig mensen in mijn vriendenlijst op Facebook.

Mensen waarvan ik dacht dat ik ze kon vertrouwen.

Maar helaas heb ik me daarin behoorlijk vergist.

Doordat ik langzaamaan steeds minder mensen vertrouw, zal ik ook steeds minder van mijn af praten/schrijven.

Daardoor ga ik alles opkroppen en zal ik steeds minder lekker in m'n vel gaan zitten.

Ik maak een hoop narigheid mee in m'n leven en de vrijheid om mijn verhaal te kunnen doen op de manier zoals ik dat wil helpt mij daar meestal goed doorheen.

Van een aantal mensen die ik dacht echt te kunnen vertrouwen dacht ik dus ook dat ze mijn dingen ook zouden laten waar ze zijn.

Maar helaas blijkt dat dus niet te kunnen.

Als ik niet kan zeggen wat ik wil en als ik niet kan zijn wie en hoe ik wil, dan word mijn wereldje wel heel erg klein.

Wat ik wil zeggen met dit schrijfsel is dat mensen eens moeten nadenken voor ze dingen over anderen doorvertellen.

Laat iedereen in z'n waarde.

Als iemand anders van mijn problemen moet weten ben ik mondig genoeg om ze dat zelf te vertellen.

En wil ik dat niet vertellen dan zal daar een reden voor zijn of het drama is waarschijnlijk veel minder groot dan dat het in jou ogen lijkt.

Ik ben wie ik ben en ik doe wat ik doe.

Heb daar respect voor aub!

Veel

Het is even veel wat er op dit moment in m'n hoofd zit. 

En ik moet het ergens kwijt.

Soms heb je gewoon even geen zin om tegen mensen aan te praten en dan is een blog schrijven een prettige oplossing.

Maar goed, terug naar wat ik kwijt wil...

Ik voel me verdrietig, boos teleurgesteld en gekwetst.

Soms zou ik terug willen naar een aantal jaren terug.

Het klinkt stom als ik het uitleg, maar in die tijd waren sommige dingen toch wel een stuk makkelijker.

In de tijd waar ik over schrijf zat ik behoorlijk in een sociaal isolement.

Ik had toen amper tot geen vrienden en zat altijd thuis.

Waarom ik dan weer naar die tijd terug zou willen?

Omdat er toen ook niemand was die mij pijn kon doen.

Nu heb ik gelukkig wel vrienden en daar ben ik ook superblij mee.

Maar sommige dingen wbt die vriendschappen zijn toch wel heel erg moeilijk en complex.

Want hoe zeer doet het als iemand die je slecht behandeld en kwetst een tweede kans krijgt en het doodleuk nog een keer doet.

Normaal geef ik niet eens een tweede kans en dat heb ik nu dus ook meteen afgeleerd.

Ik geef geen tweede kansen meer!

Ik ga nog veel selectiever worden wat vriendschappen aangaat.

En dan nog de vriendschappen met degene die het allerbelangrijkst zijn in je leven, maar die je op afstand houden als het niet goed met ze gaat.

Je wilt er voor ze zijn, maar je krijgt geen enkele kans.

Ik voel me op dit moment zo fucking verdrietig en ik vraag me af of ik echt wel zo belangrijk ben als er gezegd wordt.

Daarom ga ik vanaf nu ook maar even een beetje afstand nemen om mezelf te beschermen.

Ik ben een vreselijk gevoelsmens en probeer er altijd zo goed mogelijk voor anderen te zijn.

Maar soms heb ik echt het gevoel dat niemand rekening houdt met mijn gevoel.

Denken mensen tegenwoordig echt alleen nog maar aan zichzelf of hou ik teveel rekening met mijn medemens?

Ik vraag het me zo vaak af, maar ik weet het gewoon niet.

Waar ik ook behoorlijk gefrustreerd door raak is regels en wetten.

Door allerlei omstandigheden ben ik niet in staat om te werken.

Daarom ben ik sinds 4 jaar op een fantastische zorgboerderij.

Maar nu heb ik een herindicatie gehad van de gemeente en nu mag ik ipv 2 dagen per week nog maar 1 dag per week naar de boerderij.

En dat omdat ik (stomgenoeg) heel goed kan verbergen hoe het werkelijk met me gaat.

Ze vinden dat ik het niet nodig heb om vaker naar de boerderij te gaan.

Maar ze snappen niet dat ik nu dus wel langzaamaan weer in een soort van isolement terecht kom.

Want ik heb niet de financièle middelen om met de trein of bus ergens naartoe te reizen en dan houdt het al snel op als je in een klein dorp woont.
Dus, nu kom ik nog maar 1 dag per week de deur uit en zit ik voor de rest grotendeels thuis.
Ik heb wel ontzettend veel hobby´s, maar die praten niet tegen me.
En als ik veel alleen zit ga ik piekeren en raak ik vaak snel in een dip.

Dus al met al heb ik op het moment een hoofd vol gedoe waar ik gewoon even helemaal niks mee kan.
Het van me af schrijven helpt dan meestal wel een beetje.
En het is fijn als mensen het lezen, dan heb je toch het gevoel dat je er niet helemaal alleen mee rond hoeft te lopen.
Dus bij deze mijn schrijfsel...