Alone in a crowded room

Ken je dat gezegde: "Have you ever been alone in a crowded room"?

Nou, ik wel!

Zo voel ik me eigenlijk m'n hele leven al.

Waarom ik hier een blog over schrijf?

Omdat ik hoop dat jullie mij een klein beetje beter kunnen begrijpen.

Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik in het verkeerde gezin (de verkeerde familie) geboren ben.

Ik ben zo verschrikkelijk anders dan de rest.

Ik heb dan ook maar erg weinig contact met mijn familie.

Puur omdat ze mij niet begrijpen.

Niet alleen familie, maar ook de rest van de mensen om me heen schijnen me vaak niet te begrijpen.

Ik begrijp mezelf vaak niet eens.

Ik weet dat mensen mij aardig en leuk vinden en zelfs van me houden, maar toch voel ik me vaak heel erg alleen.

Ik snap heel goed dat iedereen niet altijd tijd voor me heeft en dat hoeft ook niet.

Het is puur een gevoel binnenin mij dat maakt dat ik me zo voel.

Door dit gevoel vraag ik heel vaak om (soms negatieve) aandacht.

En als daar dan niet op gereageerd wordt denk ik meteen weer dat mensen mij vervelend vinden.

Ik weet dat dat niet klopt, maar dat is een gedachte die hier nu eenmaal bij hoort.

Gelukkig heb ik wel zoveel inzicht in mezelf dat ik weet dat ik helemaal niet alleen ben en genoeg lieve mensen om me heen heb.

Maar ik zou wel eens willen weten of je nu echt van dit nare gevoel af kunt komen.

Of is het iets dat bij me hoort en waar ik maar mee moet leren leven?

Hoe ik me werkelijk voel

Ik ga in dit blog maar eens vertellen hoe ik me werkelijk voel.

Want er zijn maar zeer weinig mensen die me begrijpen de laatste tijd.

Waarschijnlijk komt dit deels omdat ik heel goed kan "toneelspelen".

Ik kan nl heel goed doen alsof het goed met me gaat terwijl dat helemaal niet zo is.

Maar goed, Ik zal het eens proberen uit te leggen.

Allereerst zit ik middenin de overgang.

De een heeft er weinig last van, de ander heel veel.

En ik heb dus vooral hevige last van stemmingswisselingen.

Mijn stemming kan echt per minuut veranderen.

En dan is het ook echt van zwaar euforisch tot verschrikkelijk depri.

Heelaas heb ik de laatste tijd wat vaker last van die depri mood omdat er ook nog andere dingen spelen.

Lichamelijk voel ik me ook al een tijdje zeer slecht.

Ik ben vreselijk moe en de laatste weken doen m'n armen en handen ook zeer.

Of dit door de fibromyalgie komt of een overgangsklacht is zou ik niet kunnen zeggen.

Maar de lichamelijke klachten beperken me behoorlijk, vooral de vermoeidheid.

En ik moet me dan ook echt door de dagen heen slepen.

Elke dag is een gevecht om door te komen de laatste tijd.

Gelukkig overheerst nog steeds mijn positiviteit, want anders zou ik werkelijk niet weten hoe ik er nu bij zou zitten.

Ik probeer gewoon van elke dag toch iets positiefs te maken, maar dat is keihard werken op het moment.

Helaas stuit ik op heel veel onbegrip.

Ik wil heel graag afspraken nakomen bv, maar ik moet heel vaak ook afzeggen omdat ik me niet goed voel.

Mensen zijn dan teleurgesteld of boos (wat ik ook wel een beetje begrijp), maar ik doe het echt niet expres.

Ik doe ook veel liever leuke dingen dan dat ik in de bank hang en niets kan.

Ik snap ook nog dat mensen soms boos worden wanneer ik een afspraak afzeg en de volgende dag bv wel van alles kan (maar dat is gewoon zo bij fibromyalgie).

Dat noemen we inlevingsvermogen.

Ik kan me inleven in het feit dat mensen zo gaan denken...

Maar ik wou dat het andersom ook eens vaker zo was.

Ik kan me echt niet voorstellen dat er gedacht wordt dat ik liever thuis op de bank zit, dan dat ik leuke dingen ga doen.

Al met al zit ik op met moment in een cirkel van psychische en lichamelijke klachten waardoor ik vaak mensen teleur moet stellen.

En dat onbegrip maakt dat ik me nog rotter voel en steeds minder makkelijk uit die cirkel kom.

Wat mij zou helpen is om een beetje begrip te hebben voor hoe ik me op dit moment voel.

En dat ik me ook echt niet goed voel als ik dat aangeef en het niet gebruik als smoes voor wat dan ook.

Ik heb het op het moment moeilijk genoeg met mezelf en ik kan er gewoon even niet meer bij hebben.