dinsdag 19 april 2016

Zoveel gedaan, zoveel talenten

Soms heb ik zo'n dag dat ik me totaal nutteloos voel.
Om gezondheidsredenen kan ik niet werken.
En omdat mijn klachten niet aan de buitenkant te zien zijn heb ik altijd het gevoel mezelf te moeten verdedigen.

Maar goed, ik ga het nu niet over kwalen hebben...
Ik kijk dan ook terug naar wat voor bijzondere dingen ik in mijn leven heb gedaan en naar de vele talenten die ik heb.
En als ik daaraan denk besef ik dat ik een vreselijk rijk mens ben.

Laat ik beginnen met familie en vrienden...

Mijn beide ouders leven nog en zijn nog in redelijke gezondheid.
Ik heb 3 superleuke kids, 2 fantastische kleinkids en nog eentje op komt.
Dan heb ik ook nog vrienden natuurlijk.
Het zijn er niet heel veel, maar ze zijn stuk voor stuk heel belangrijk voor mij.
En dan is er nog mijn tweelingziel, mijn beste vriend, de allerbelangrijkste persoon in mijn leven.
Wat ben ik trots dat hij deel uitmaakt van mijn leven.

Ik heb in mijn leven ook al veel mooie dingen mogen doen en meemaken.
Ik ben DJ geweest in een jeugdsoos en heb kinderclubs gedraaid.
Niet hele bijzondere dingen, maar wel superleuk om te doen.
Ik heb stage gelopen in een manege en heb later zelf 2 pony's gehad.
Ook al niet bijzonder, maar voor mij wel.
O ja, dan vergeet ik nog bijna te vertellen dat ik een zeer rebelse punker/puber was waar mijn ouders geregeld hun handen aan vol hadden.
Maar voor mij was het een superleuke tijd.
Toen ik zelf al kids had heb ik jarenlang Franse gastkinderen opgevangen (5 vakantie's per jaar en soms wel 2 tegelijk).
Ik deed dat alleen, want mijn eigen kids waren nog erg jong toen ik ben gescheiden.
Ik heb een knaagdierenopvang gehad en een voedselbank voor dieren.
Nog iets wat ik bijna vergeten was...
Toen mijn ex bij me weg was en de kids daar om het weekend waren heb ik een periode alles gedaan wat God verboden heeft.
Ik ga maar niet benoemen wat ik precies allemaal heb gedaan, het waren in elk geval geen dingen die anderen konden schaden, want dat zou ik absoluut niet doen.
Het was wel een fantastische tijd.
En nu ben ik inmiddels 51.
Ik heb een aantal tattoo's en een piercing, ik hou van keiharde muziek en ben vrijwilliger op metalfestivals.

En dan zijn er nog mijn talenten.
Nadat ik medicatie voor mijn ADHD kreeg kwamen er ineens allerlei talenten tevoorschijn.
Ik wist niet dat ik die had.
Schrijven (gedichten en blogs) vind ik superleuk om te doen.
Handwerken, wat ik zie kan ik vaak ook maken.
Ik ontdekte ook ineens dat ik kon tekenen.
Dat is een talent waar ik supertrots op ben.
En sinds kort heb ik weer een talent ontdekt...schilderen.
Lekker met een schildersezeltje buiten met verf knutselen is ook heerlijk om te doen.

Misschien ben ik nog dingen vergeten te vertellen, maar dit is al heel wat.
Ondanks mijn lichamelijke ellende en het feit dat ik geen cent te makken heb ben ik een ontzettend rijk mens.
Ik zou niet met de rijkste miljonair willen ruilen!

maandag 4 april 2016

Het hebben van een tweelingziel

Het hebben van een tweelingziel is heel bijzonder, maar tegelijkertijd kan het ook behoorlijk complex zijn.
Ik heb mijn tweelingziel leren kennen en ik ben er superblij mee.
De band die wij hebben is zo sterk, daar komt echt niemand tussen.
Keer op keer verbaas ik me over wat ik allemaal meemaak nu ik mijn tweelingziel heb leren kennen.
Voordat ik hem ontmoette besefte ik niet wat het hebben van een tweelingziel precies inhield.
Ik had er wel over gelezen, maar dat is toch anders dan dat je het zelf ervaart.

Ik zal vertellen hoe het is om een tweelingziel te hebben.

Als je je tweelingziel voor de eerste keer ontmoet is het alsof je elkaar al altijd gekend hebt.
Je voelt je meteen helemaal op je gemak bij de ander.
Ons contact is zo bijzonder dat we eigenlijk zonder te praten kunnen communiceren.
We begrijpen elkaar feilloos en voelen perfect elkaar's emotie's aan.
Wat ik heel bizar vind is dat we zelfs heel vaak op bijna precies dezelfde tijd online zijn op social media (zelfs midden in de nacht).
Het scheelt vaak echt maar 1 minuut.
In het begin dacht ik nog aan toeval, maar het is gewoon elke keer zo, dat is toch wel heel bijzonder.

Is het dan niet gewoon verliefdheid?

Nee, dit gaat veel dieper dan een gewone verliefdheid.
Dit valt ook bijna niet uit te leggen aan iemand die het zelf niet kent.
Zonder de ander voel je je echt niet compleet.
Als wij samen zijn heb ik het gevoel alsof mijn innerlijke batterij weer wordt opgeladen.
Ik krijg geestelijk en lichamelijk weer veel meer energie.
Ook zie ik ons wel als Yin en Yang.
Ik kan een behoorlijke dramaqueen zijn en hij kan mij dan heel goed weer rustig krijgen.
Met een enkel woord van hem kom ik dan al heel snel weer tot rust.

Er zijn ook moeilijke dingen.

Ik ben bij voorbeeld een prater als iets me dwars zit en hij wordt dan juist heel stil.
Dat is iets wat ik best moeilijk vind en ik moet daar echt nog aan werken om daarmee om te gaan.
Ondanks dat ik diep van binnen heel zeker ben dat hij niet uit mijn leven zal verdwijnen heb ik toch af en toe die angst als hij zo stil is.
Maar dat voelt hij dan ook meteen aan en laat me dan ook meteen merken dat die angst ongegrond is.
Maar ondanks dat wij op bepaalde vlakken toch heel verschillend zijn vullen wij elkaar ook weer perfect aan.
En we leren gewoon heel erg veel van elkaar.