Ik schrijf dit vanuit mijn eigen gevoel.
Het is niet mijn bedoeling om mensen hiermee te kwetsen, maar dit is hoe ik op het moment het "kerstgevoel" ervaar.
Met kerst is het gewoonte dat men denkt er ineens te moeten zijn voor de medemens.
Mensen mogen niet alleen zijn met kerst, mensen mogen geen honger hebben met kerst en ga zo maar door.
Allereerst vraag ik me af waarom alleen met kerst?
Zijn mensen op de overige dagen van het jaar niet eenzaam, hebben ze op de overige dagen van het jaar geen honger?
Dat is iets wat ik nog steeds niet begrijp.
En dan wil ik nog iets persoonlijks kwijt.
Ik weet dat ik het risico loop dat mensen boos op mij worden, maar dat neem ik dan maar op de koop toe.
Ik moet het toch kwijt, want het doet mij heel veel pijn.
Ik vraag me nl heel erg af hoe belangrijk ik eigenlijk echt voor mijn familie en vrienden ben.
Er is nl helemaal niemand die het schijnbaar ook maar iets interreseerd dat ik met kerst alleen zit.
Nee, ik bedoel hiermee niet dat men verplicht is om mij uit te nodigen, maar zelfs een hart onder de riem oid. is er niet bij.
Op zich vind ik het totaal niet erg om alleen te zijn met kerst, maar ik vind het wel erg dat ik schijnbaar veel minder belangrijk ben dan mensen zeggen dat ik ben.
En dat is wat me pijn doet.
Is de wereld dan zo verrot dat iedereen alleen nog maar aan zichzelf denkt?
Of ben ik gewoon blind en te goed van vertrouwen?
Familie hoort door het vuur te gaan voor elkaar, vrienden horen er voor elkaar te zijn...
Dat is wat mij altijd is geleerd.
Maar uiteindelijk blijkt dat dus gewoon niet te kloppen.
Ik weet 1 ding wel...
Ik blijf er wel voor mijn familie en vrienden zijn omdat ik weet hoe het voelt als het anders is.
