Kerstgevoel

Ik schrijf dit vanuit mijn eigen gevoel.

Het is niet mijn bedoeling om mensen hiermee te kwetsen, maar dit is hoe ik op het moment het "kerstgevoel" ervaar.

Met kerst is het gewoonte dat men denkt er ineens te moeten zijn voor de medemens.

Mensen mogen niet alleen zijn met kerst, mensen mogen geen honger hebben met kerst en ga zo maar door.

Allereerst vraag ik me af waarom alleen met kerst?

Zijn mensen op de overige dagen van het jaar niet eenzaam, hebben ze op de overige dagen van het jaar geen honger?

Dat is iets wat ik nog steeds niet begrijp.

En dan wil ik nog iets persoonlijks kwijt.

Ik weet dat ik het risico loop dat mensen boos op mij worden, maar dat neem ik dan maar op de koop toe.

Ik moet het toch kwijt, want het doet mij heel veel pijn.

Ik vraag me nl heel erg af hoe belangrijk ik eigenlijk echt voor mijn familie en vrienden ben.

Er is nl helemaal niemand die het schijnbaar ook maar iets interreseerd dat ik met kerst alleen zit.

Nee, ik bedoel hiermee niet dat men verplicht is om mij uit te nodigen, maar zelfs een hart onder de riem oid. is er niet bij.

Op zich vind ik het totaal niet erg om alleen te zijn met kerst, maar ik vind het wel erg dat ik schijnbaar veel minder belangrijk ben dan mensen zeggen dat ik ben.

En dat is wat me pijn doet.

Is de wereld dan zo verrot dat iedereen alleen nog maar aan zichzelf denkt?

Of ben ik gewoon blind en te goed van vertrouwen?

Familie hoort door het vuur te gaan voor elkaar, vrienden horen er voor elkaar te zijn...

Dat is wat mij altijd is geleerd.

Maar uiteindelijk blijkt dat dus gewoon niet te kloppen.

Ik weet 1 ding wel...

Ik blijf er wel voor mijn familie en vrienden zijn omdat ik weet hoe het voelt als het anders is.

Decemberdip, winterdepressie, hormonen?

Tsja, geef het maar een naam, het overviel me vandaag weer eens.

Eigenlijk gisteren ook al.

Het ging zo goed en dan ineens is het er toch weer.

Ik voel me down, verdrietig en in de steek gelaten.

Ja, ik weet heus wel dat dat natuurlijk niet zo is, maar zo voelt het op dat moment gewoon.

Ik heb heimwee naar de feestdagen waarin je gezellig samen met de familie was.

Waar is die tijd gebleven?

Er veranderen dingen in mijn leven de laatste tijd waar ik totaal geen grip op heb.

Ik moet daar een nieuwe weg in vinden.

Vaak voel ik me sterk en ben ik trots op hoever ik daarin al ben.

Maar soms als ik er dan aan denk word ik er ineens heel verdrietig van.

Dan voel ik me machteloos omdat ik er niets aan kan veranderen.

Ja ik weet het, het leven gaat door.

Maar sommige dingen wil ik zo graag vasthouden.

Ik weet best dat ik het op een gegeven moment een plek kan geven.

Maar rond deze tijd als iedereen vaak vrolijk en blij is kan ik mezelf ineens heel erg verdrietig voelen.

En dat haat ik...

Vroeger en nu, een groot verschil

M'n hele jeugd zolang ik kan herinneren ben ik gepest.

Om m'n uiterlijk en gewoon omdat ik schijnbaar een makkelijk doelwit was.

Vrienden had ik niet en ik vond het leven alles behalve leuk.

Ik heb geen makkelijk leven gehad en soms is het nog wel moeilijk.

Maar ik heb keihard aan mezelf gewerkt en dat heeft z'n vruchten afgeworpen.

Mensen vinden me nu goed zoals ik ben en ik heb een superleuke vriendenkring opgebouwd.

Ik durf nu van mezelf te houden omdat ik door mijn lieve vrienden weet dat ik de moeite waard ben.

De vrienden die ik nu heb zijn échte vrienden.

Ze houden van me en zijn er altijd voor me.

Ook als ik even niet leuk en gezellig ben.

Ze zijn er gewoon altijd als ik ze nodig heb.

Ik heb nooit geweten dat je zoveel liefde kon voelen en ervaren.

Ik voel me gelukkig en rijk als ik aan mijn vrienden denk.

Ik weet dat ik het al heel vaak heb gezegd, maar ik vind dat ik dat niet vaak genoeg kan doen.

Zonder al mijn lieve vrienden zou ik niet eens de helft zijn van wat ik nu ben.

Ik leer van ze, ze steunen me, ze maken me blij, ze geven me kracht...

Kortom, alles wat ik nodig heb in mijn leven krijg ik van mijn vrienden.

Ik koester ze en ze zitten in mijn hart.

Voor altijd...

Alleen

Soms denk ik wel eens dat het maar beter is om helemaal alleen op de wereld te zijn.

Dan kun je ook geen mensen (onbedoeld) kwetsen en hoef je aan niemands verwachtingen te voldoen.

Ik snap heus wel dat mensen teleurgesteld zijn omdat ik belangrijke dingen vergeet.

Maar als ze me al heel lang kennen zouden ze ook kunnen weten dat ik dat niet expres doe.

Ik vind het al moeilijk genoeg om met mensen om te gaan.

Ik ben nu eenmaal een vreselijke chaoot en ik zou ook dolgraag willen dat dat anders was.

En ik snap ook wel dat mensen dat niet kunnen begrijpen als ik het zoveelste belangrijke ding vergeet.

Misschien moet ik gewoon maar geen nieuwe vriendschappen meer aangaan, dan zal het leven een stuk makkelijker zijn.

Ik snap sowieso niet waarom mensen mij altijd zo leuk vinden.

Ik kan toch nooit aan hun verwachtingen voldoen.

Bah, bah, bah, het leven is soms maar moeilijk!

Sorry voor mijn klaagzang, maar ik moest het gewoon even kwijt.

De liefde tussen soulmates

Als je je soulmate tegenkomt in je leven gebeurd er iets heel bijzonders.

Je hebt een band met iemand die je met niemand anders zult hebben.

Zelfs niet in een gewone liefdesrelatie.

De liefde tussen soulmates is zo anders, zo sterk, dat valt met woorden niet te beschrijven.

Soulmates begrijpen elkaar zonder woorden.

Ze voelen zich veilig en beschermd.

Soulmates gaan voor elkaar door het vuur en houden onvoorwaardelijk van elkaar.

Niet alleen geliefden kunnen soulmates zijn.

Ook in een vriendschap kun je een soulmate hebben.

Je kunt overal met elkaar over praten en accepteert elkaar zoals je bent.

Ook al zie of spreek je elkaar niet, je voelt elkaars aanwezigheid altijd.

Ook pik je feilloos elkaars emotie's op.

Dit is in het kort een beschrijving over wat soulmates zijn.

Ik kon me nooit echt voorstellen wat het precies inhield.

Maar ik weet nu heel zeker dat ik mijn soulmate heb gevonden.

De band die wij hebben is in woorden niet uit te leggen.

Ik voel me superrijk met mijn bijzondere vriend.

Zoveel emotie's

Ik schrijf het maar weer eens van me af.

Ik heb op het moment zoveel emotie's in me en ik kan er nergens mee naartoe.

Soms denk ik wel eens dat ik veel te veel verwacht van mensen om me heen en dat ik vriendschappen heel anders zie dan de meeste mensen.

Ik voel me verdrietig als men zegt mij te willen helpen met dingen, maar dat dat dan uiteindelijk niet gebeurd.

Is dat een onterechte emotie?

In mijn ogen niet.

Soms denk ik dat de meerderheid van de mensen niet met emotie's van anderen kan dealen.

Ik wil met de hele wereld rekening houden, maar als ik mijn emotie's niet kan/mag uiten word ik helemaal gek.

Misschien is het maar beter om zoveel mogelijk alleen te zijn. 

Dan heb ik waarschijnlijk ook niet zoveel last van al die emotie's.

Mijn problemen en klussen zal ik niet allemaal op kunnen lossen, maar dat maakt dan ook niet meer uit.

Ik krijg dan wel meer rust in mijn leven omdat ik geen rekening meer hoef te houden met anderen wbt het uiten van mijn emotie's.

Ik vind het leven soms maar vreselijk moeilijk.

Op zoek naar mezelf

Ik kom nu op een leeftijd dat ik wel eens wat rust in mijn leven wil.

Als ik mij leven overdenk heb ik bestwel allerlei dingen gedaan.

Maar of het nu dingen zijn geweest waar ik echt voldoening heb kunnen halen kan ik niet echt zeggen.

Soms vind ik mijn leven bestwel doelloos en nutteloos.

Dat wil niet zeggen dat mijn leven niet leuk is, maar wat ik doe in mijn  leven is nu niet iets waarmee ik iets bereik in het leven.

Als ik vol enthousiasme aan dingen begin, lukt het me vaak niet om ze af te maken.

En dat vind ik wel moeilijk en ik word er ook wel eens verdrietig van.

Ook op het gebied van relatie's en contacten met mensen loopt het vaak niet zoals ik zou willen.

Ik moet heel hard werken om vriendschappen te onderhouden.

Dat doe ik met liefde, maar het kost me een hoop energie.

Om van een liefdesrelatie te spreken, dat wil al helemaal niet lukken.

Nu ik ouder word zou ik toch nog graag iets zinvols met mijn leven willen doen.

Maar ik zou echt niet weten wat.

Waarom is het allemaal zo moeilijk voor mij?

Over het algemeen ben ik een vrolijk en positief mens, maar soms vind ik het ineens even vreselijk moeilijk allemaal.

Wat een verschil!

Als ik terugkijk op mijn leven van vroeger en hoe mijn leven nu is zie ik echt een heel groot verschil.

Vroeger werd ik veel gepest en vond ik het leven niet echt leuk.

Ik had bijna nooit echte vriendinnen en voelde me vaak alleen.

Maar nu is het totaal anders allemaal.

Ik heb nu echte vrienden en voel me daar heel goed bij.

Mensen vinden me nu écht leuk en zeggen dat ook geregeld tegen me.

Het verschil is dat ik tegenwoordig wel veel positiever ben dan vroeger.

Maar voor de rest zou ik echt niet weten waarom men mij nu zo leuk vindt.

Naar mijn idee doe ik helemaal niets bijzonders.

Maar toch voelt iedereen zich altijd heel snel op z'n gemak bij mij.

Ook kinderen vinden het altijd heel erg leuk om bij mij te zijn.

Maar andersom is dat ook zo.

Ik merk dat ik echt energie krijg van al die vrolijke kids om mij heen.

En dat maakt mij natuurlijk ook weer vrolijk.

Ik voel me echt heel erg geliefd tegenwoordig.

Ik ben maar een rijk mens met zoveel mensen om me heen die van me houden zoals ik ben!