Nutteloos

Tot voor een paar jaar geleden voelde ik me altijd heel erg nutteloos.

Gelukkig weet ik inmiddels wel beter.

Ik kan dan wel niet meedraaien in het normale werkgebeuren, maar er zijn heel veel dingen die ik wel kan.

En daar haal ik erg veel voldoening uit.

Ik kan mensen bv helpen bij computerproblemen en dat heb ik mezelf aangeleerd.

Ik tover de mooiste handwerkjes tevoorschijn en word dan ook regelmatig gevraagd of ik iets voor anderen wil maken.

Verder schijn ik ook nog eens erg goed te kunnen luisteren en ik weet uit ervaring dat dat ook heel erg belangrijk kan zijn.

Dit zijn nog maar enkele voorbeelden, en daar ben ik heel erg trots op.

Ik vind het fijn dat ik op mijn manier anderen toch kan helpen op allerlei gebied.

Ik heb ook het geluk dat ik een hele brede interesse heb en ook nog eens behoorlijk leergierig ben.

Zo leer ik steeds iets nieuws en kan op mijn beurt anderen dan weer helpen.

En zo zie je maar weer dat het niet altijd uitmaakt of je een betaalde baan hebt of niet.

Ieder mens kan zich nuttig maken in de maatschappij en er zelf ook nog eens veel plezier in hebben.

Dat is toch alleen maar mooi?

Zielsliefde

De band die je hebt met je tweelingziel is heel bijzonder.

Ik noem het ook wel "zielsliefde".

Ook al heb je geen relatie met elkaar, je voelt een intense liefde voor je tweelingziel.

Die liefde gaat veel dieper dan in een normale relatie.

Je hoeft nl niet persé samen te zijn met je tweelingziel om deze vorm van liefde te voelen.

Het is er gewoon.

Het is dan ook heel moeilijk uit te leggen aan mensen die hun tweelingziel niet kennen hoe dit precies voelt.

Het kennen van je tweelingziel geeft je het gevoel dat je eindelijk "compleet bent".

Je hele leven heb je het gevoel alsof er iets ontbreekt.

Alsof je een een eiïge tweeling bent waarvan je vanaf je geboorte gescheiden bent.

Op het moment dat je je tweelingziel tegenkomt zullen er constant puzzelstukjes op hun plek vallen.

Het voelt alsof je stukje bij beetje "geheeld"wordt.

Je voelt je steeds sterker worden en gaat steeds beter in je vel zitten.

Je vult elkaar perfect aan.

In het geval van mij en mijn tweelingziel kan ik een voorbeeld noemen.

Ik was altijd een vreselijke stresskip en kon overal een drama van maken.

Hij is juist heel erg rustig, maar ook veel te gesloten.

Ik merk dat ik nu veel meer rust in mezelf krijg en dat hij juist opener wordt.

En dat is dan nog maar 1 voorbeeld.

Ik blijf het gewoon ontzettend bijzonder vinden de band die wij hebben.

Ook al hebben we geen contact we voelen elkaar gewoon feilloos aan.

Wij zijn gewoon twee mensen die samen een hele mooie ziel delen...

Niet vanzelfsprekend

Heel veel mensen leiden hun leven maar gewoon en zien niet het bijzondere in de meest normale dingen.

 Ik geniet intens van alles in mijn leven. 

Mijn tweelingziel die mij zoveel geeft alleen al omdat hij deel uitmaakt van mijn leven. 

De vrienden die ik heb en die ieder op hun eigen manier iets moois en bijzonders toevoegen aan mijn leven.

 De aantrekkingskracht die ik heb op kinderen en dieren die het altijd fijn vinden om bij mij te zijn.

 Zij maken mij gelukkig. 

Al die schitterende talenten die ik heb en al die mooie dingen die ik doe en meemaak. 

Ik vind het leven niet vanzelfsprekend.

 Ik adem het leven in alsof elke ademteug van goudstof is gemaakt.

 Het leven is fantastisch als je maar durft te kijken!

Dodenherdenking

Morgen is het weer dodenherdenking.

We denken dan aan de mensen die in de tweede wereldoorlog op de meest gruwelijke wijze om het leven zijn gekomen.

Ik vind dat we dat ook zeker moeten blijven doen.

Iets vreselijks als dit mag nooit weer gebeuren.

Ik weet wel, alle geweld wat er elke dag gebeurd mag niet gebeuren.

Maar dat 1 man (Hitler) zo verschrikkelijk veel dood en verderf kon zaaien is werkelijk niet te bevatten.

Die man moet de duivel in hoogsteigen persoon zijn geweest.

Elk jaar hoor je weer nieuwe verhalen waarvan je de rillingen krijgt.

Zoveel onschuldige mensen die beestachtig werden behandeld.

Wat zullen die mensen verschrikkelijk bang zijn geweest.

Vooral omdat ze vaak wel wisten hoe het voor hen zou aflopen.

Kleine kinderen die bij hun ouders weggerukt werden...

Ik zie de paniek in hun ogen als ik eraan denk.

Moeders en vrouwen die niet wisten of ze hun kinderen en mannen ooit nog terug zouden zien.

Oude mensen die hun leven lang keihard hebben gewerkt, ze werden totaal respectloos behandeld en gingen vaak linea recta naar de gaskamers.

Alsof ze helemaal niets waard waren...

Elk jaar met dodenherdenking blijft het zwaar indruk op me maken.

Ik vraag me af hoeveel mensen tegenwoordig nog hetzelfde hebben.

Ik kan dit verhaal nog veel langer maken, maar ik denk dat ik maar 1 ding kan zeggen...

Als ieder mens op deze wereld nu een klein beetje liefde geeft aan een ander mens ipv altijd maar haat en nijd zou de wereld stukken mooier zijn.