Langzaam komt mijn droom toch nog uit

Ik heb al jaren tattoos.

 Ik had mijn eerste tattoo al voordat ik kinderen had (mijn oudste 2 zijn inmiddels 31).

Er wordt vaak gezegd dat als je er eentje hebt je er steeds meer wil.

En ik merk om me heen en natuurlijk ook bij mezelf dat dat ook echt zo is.

Ik heb er inmiddels al heel wat. 

Sommige zijn gezet in een tattooshop, maar ik heb ook meerdere keren als proefkonijn gefungeerd.

Ik heb het jarenlang financieel behoorlijk krap gehad en kon daardoor vaak niet echt mooie tattoos laten zetten.

Inmiddels heb ik iets meer te besteden en heb ik besloten om er nu maar eens echt iets moois van te laten maken.

Op het moment is mijn linkerarm aan de beurt.

Ik heb daar wat laten coveren wat ik niet mooi meer vond en stukje bij beetje wil ik m'n arm vol laten zetten met mooie old school tattoos.

En als die arm klaar is gaan we natuurlijk aan de volgende beginnen. ;)

Ik ga nu naar Rinto's tattooshop in Burgum en dat bevalt me heel goed.

Ik zie tattoos echt als een stuk kunst op je lichaam en laat ze dan ook graag zien.

Het past bij mij en ik hoop daarom dat er in de toekomst ook nog heel wat mooie kunstwerkjes bij komen.

Ik hoor mensen wel eens zeggen dat als je ouder wordt je er vast spijt van gaat krijgen dat je ze ooit hebt laten zetten.

Maar mezelf kennende weet ik dat dat echt niet gaat gebeuren.

En wat een ander ervan zegt of vind is hun probleem, niet het mijne toch?

Soms overvalt het me ineens

Meestal heb ik er totaal geen last van, maar af en toe overvalt het me weer even.

Dan vraag ik me af waarom ik vrienden heb die ik amper of nooit zie en waarmee ik bijna nooit iets leuks doe.

Bijna elk weekend zit ik alleen thuis, wat ik over het algemeen helemaal niet erg vind hoor.

Maar soms vraag ik me wel eens af waarom mensen altijd zeggen mij zo leuk en aardig te vinden, maar dat het daar dan ook bij blijft.

Ik zou zo graag eens vrienden willen die af en toe langskomen of waar ik eens langs kan gaan.

Of waarmee ik samen eens iets leuks kan doen bij voorbeeld.

Ik kan prima alleen zijn en verveel me eigenlijk nooit, maar die muren zeggen helaas zo weinig terug.

Ik weet het, ik ben bestwel anders dan de meeste mensen van mijn leeftijd.

Maar ben ik dan ook slechter?

Ik doe geen mens kwaad en ben niemand tot last.

Ja, ik hou van keiharde muziek en heb tattoos, maar is dat een reden om geen vrienden met mij te willen zijn?

Het is zo jammer dat mensen tegenwoordig zo weinig moeite meer doen om iemand echt te leren kennen.

Maar goed, misschien is dit gewoon de maatschappij waar wij nu in leven.

Ouder worden

Ik ben vorige week 55 jaar geworden.

De een vind het oud, de ander vind het splinterjong.

Ik voel me geestelijk nog heel erg jong, maar m'n lichaam spreekt dat regelmatig tegen.

Dat weerhoud me er niet van om alles te doen wat ik leuk vind.

In mijn ogen is genieten van het leven niet leeftijdsgebonden.

Om maar iets te noemen, naar een metalfestival gaan of tattoo's nemen kan ook nog prima als je ouder wordt.

Natuurlijk kom je altijd mensen tegen die roepen dat "je je naar je leeftijd moet gedragen".

Juist nu ik ouder word vind ik dat ik veel meer van alles kan genieten en ook veel meer leuke dingen doe dan vroeger.

Soms heb ik het gevoel dat ik nu pas echt begin te leven.

Ik vind het leven nu stukken leuker dan toen ik jong was.

En daarom hoop ik dat ik nog heel veel mooie dingen mag beleven in de rest van mijn leven.

Zolang je niemand anders schaad met wat je doet, doe dan gewoon waar jij gelukkig van word.

Het leven is veel te kort om niet te genieten!

In paniek

Soms vind ik mezelf maar ingewikkeld.

Ik heb gewoon van die rare dingen die ik totaal niet begrijp.

Ik zal uitleggen wat ik bedoel.

Vandaag ben ik voor de tweede keer naar de fysio geweest.

M'n wervels zijn weer op hun plek geduwd, heb een massage gehad en heb tape op m'n rug zitten. Ook heb ik een aantal oefeningen als opdracht gekregen.

Nu zou je denken: "Dat is toch alleen maar goed?"

Ja, dat is ook wel zo, maar het idiote is, ik raak totaal in paniek als ik dingen "moet".

Ja, het klinkt idioot en het is ook moeilijk voor te stellen, maar toch is het zo.

Ik zit gewoon te janken als ik erover nadenken.

Ik vind het altijd leuk om mensen "psychologisch te ontleden" (uit te vogelen waarom mensen doen wat ze doen).

Maar mezelf ontleden lukt dus totaal niet.

Ik begrijp die paniek niet en snap al helemaal niet waar het vandaan komt.

Ik zet het nu in dit blog, maar eigenlijk schaam ik me er gewoon voor.

Ik vraag me af of meer mensen dit hebben en hoe ze daarmee omgaan.

Want ik weet het even niet zo goed geloof ik.