50 Jaar lang hobbel je met de nodige pieken en dalen het leven door.
De ene keer wat meer pieken, de andere keer wat meer dalen.
Niets bijzonders dus.
Maar dan slaat het monster toe: DE OVERGANG.
En dan is het leven regelmatig een stuk minder leuk.
Let wel: Ik heb het dus over mijn beleving hiervan, elke vrouw beleeft dit natuurlijk weer anders.
Maar bij mij zijn de heren Jeckyll en Hyde naar binnen geslopen.
Op dit moment wonen ze voor de eerstvolgende 10 jaar ofzo in mijn brein.
En als je iets niet wilt is dat het wel!
Het ene moment zit Hyde nog lekker met een bakje koffie op Facebook te loeren en het andere moment veranderd hij in Jeckyll en gaat tekeer als een wilde.
Dat ik nog steeds vrienden heb kan ik dus ook regelmatig niet begrijpen.
Wat meneer Jeckyll met mijn brein doet?
Hij fluistert me in dat iedereen een hekel aan me heeft en dat niemand te vertrouwen is.
Ook zegt hij regelmatig dat mijn vrienden zich samenspannen tegen mij.
Ik raak dan totaal in paniek en reageer vreselijk hysterisch op Facebook.
En de ellende is dat ik het absoluut niet kan tegenhouden!
Het is echt alsof iemand anders (Jeckyll) op dat moment mijn brein overneemt.
Ik probeer het een beetje op een humoristische manier uit te leggen, maar de humor hiervan is in het echt helaas heel erg ver te zoeken.
Ik ben soms echt heel erg bang dat ik hierdoor heel veel mensen om mij heen kwijt zal raken.
Maar ik kan er gewoon echt niet aan doen!
Als Jeckyll weer aanwezig is moét ik gewoon reageren.
Hoe hard ik m'n best ook doe om het tegen te houden het lukt gewoon echt niet.
Ik hoop dat door dit schrijfsel je een beetje begrijpt waarom ik af en toe zo raar doe.
Het gekke is dat ik er zelf vaak meer last van heb dan anderen.
Ik mag in zo'n bui dus van een piepklein mugje ook nog eens een megagrote olifant, ppfftt...
