Soms denk ik wel eens dat het maar beter is om helemaal alleen op de wereld te zijn.
Dan kun je ook geen mensen (onbedoeld) kwetsen en hoef je aan niemands verwachtingen te voldoen.
Ik snap heus wel dat mensen teleurgesteld zijn omdat ik belangrijke dingen vergeet.
Maar als ze me al heel lang kennen zouden ze ook kunnen weten dat ik dat niet expres doe.
Ik vind het al moeilijk genoeg om met mensen om te gaan.
Ik ben nu eenmaal een vreselijke chaoot en ik zou ook dolgraag willen dat dat anders was.
En ik snap ook wel dat mensen dat niet kunnen begrijpen als ik het zoveelste belangrijke ding vergeet.
Misschien moet ik gewoon maar geen nieuwe vriendschappen meer aangaan, dan zal het leven een stuk makkelijker zijn.
Ik snap sowieso niet waarom mensen mij altijd zo leuk vinden.
Ik kan toch nooit aan hun verwachtingen voldoen.
Bah, bah, bah, het leven is soms maar moeilijk!
Sorry voor mijn klaagzang, maar ik moest het gewoon even kwijt.
