Soms snap ik mezelf niet

Een mens is eigenlijk maar een vreemd wezen met alles wat er in zo'n lichaam en geest rond gaat.

Ik voel me altijd een tijdje nogal "raar".

Het is niet dat ik niet goed in m'n vel zit ofzo.

Eigenlijk kan ik het gewoon niet goed uitleggen.

De ene keer denk ik dat het aan de hormonen ligt, de andere keer denk ik dat het aan dingen ligt die maar niet opschieten.

Ach ja, er kunnen zoveel dingen zijn waar het aan kan liggen.

Ik voel me gewoon duf in m'n hoofd en heb eigenlijk nergens zin in.

Het vervelende is dat ik het ook niet met bepaalde mensen wil delen, want dan denken ze meteen dat het niet goed met me gaat.

Maar dat is het niet, het gaat heel goed met me, maar af en toe steekt dit gewoon even de kop op.

Het is gewoon erg lastig dat ik er de vinger niet op kan leggen wat het nu precies is.

En daardoor zit ik mezelf soms gewoon een beetje in de weg.

En ja ik weet het, soms is het gewoon het beste om er maar aan toe te geven.

"wat je niet kunt veranderen moet je loslaten" zegt men dan.

Maar ja, wat moet ik loslaten dan?

Van jarenlang chronisch depressief naar superpositief

Jarenlang ben ik depressief geweest zonder dat ik het zelf doorhad.

Ik vond mijn leven behoorlijk zwaar, maar ik heb nooit door gehad dat ik misschien wel depressief kon zijn.

Ik heb mijn kids al vanaf de ze heel klein waren alleen opgevoed.

Ik was niet altijd en leuke moeder en was ook totaal niet consequent.

Toch hield/hou ik zielsveel van ze.

Maar door mijn depressie hebben mijn kinderen het helaas ook niet makkelijk gehad.

Ook had ik schulden, wat ook voor een hoop stress zorgde.

Tot op zekere dag ik wat op het internet zat te neuzen en ik een artikel tegenkwam over serotoninetekort.

Toen ik dat las leek het alsof het over mij ging.

Het was zo herkenbaar wat er in dat artikel stond.

Ik heb toen een afspraak met de huisarts gemaakt en hem mijn klachten voorgelegd,

Hij besloot toen dat ik maar eens antidepressiva moest proberen.

Ik heb hem toen ook gevraagd of hij ook dacht dat het serotoninetekort was en dat klopte dus.

Ik kreeg toen Efexor (nu Venlafaxine) voorgeschreven.

Normaal gesproken merk je na 6 weken dat het begint te werken.

Bij mij was dat na 2 weken al het geval.

Ik begon me steeds lekkerder in m'n vel te voelen en kon alles veel beter aan.

En na een poosje merkte ik dat de kids ook positiever en vrolijker werden.

Had ik dat maar jaren eerder geweten...

Ik heb nog wel ook een tijd medicatie voor ADHD erbij gebruikt.

In eerste instantie ging ik me toen nog beter voelen, maar later begon ik daar ernstig last van wisselende stemmingen van te krijgen.

Met die medicatie ben ik toen gestopt.

En hoe het nu gaat?

Ik slik dagelijks 1 capsule antidepressiva en dat is het.

Ook ben ik 3 dagen per week op een superleuke zorgboederij (waar ik ook ambulante hulp van heb) en heb ik huishoudelijke hulp (dit omdat ik lichamelijke problemen heb).

Ik heb toen ook hulp gekregen bij het oplossen van mijn schulden en ben nu alweer dik 3 jaar schuldenvrij!

Dus, ik heb nu de hele week structuur en geen zorgen meer en dat is erg fijn.

Ik schaam me ook niet dat ik hulp heb op bepaalde vlakken, want daardoor heb ik eindelijk een fijn leven gekregen.

Niet iedereen kan alles zelf in het leven en dan kun je maar beter hulp vragen, want dan weet je dat je het niet alleen hoeft te doen.

Er gaat over een poosje nog 1 ding gebeuren waardoor mijn leven nog wat prettiger wordt.

Ik ga verhuizen naar een kleiner huis.

Dan begin ik lekker helemaal opnieuw en kan ik alle nare herinneringen uit het verleden achter me laten.

Kortom: Met mij gaat het goed en met mijn kids ook.

Ik ben trots en ik ben happy.

I love my life!

Het mooie van alleen zijn

Er zijn mensen die alleen zijn vreselijk vinden en er zijn mensen die het heerlijk vinden.

En ik ben iemand die het heerlijk vind om alleen te zijn.

Je hoeft aan niemand verantwoordelijkheid af te leggen voor je doen en laten.

Maar wat ik het meest mooie van alleen zijn is vind ik dat je steeds dichter bij jezelf komt. Als je dagelijks mensen om je heen hebt pik je onbewust iets op van die mensen wat dan weer invloed krijgt op jou.

Als je veel alleen bent heb je dat niet.

Je ontwikkeld echt je eigen "ik".

Je maakt je eigen keuzes en durft veel gemakkelijker te doen waar jij jezelf goed bij voelt.

Je kijkt echt veel anders tegen de wereld aan dan iemand die veel "invloeden" om zich heen heeft.

Je durft je gewoon veel meer jezelf te voelen.

Vroeger vroeg ik me altijd af wat een ander zou vinden van wat ik deed of zei.

Nu maak ik me daar totaal niet druk meer om.

Ik voel me totaal vrij en vind mezelf helemaal goed zoals ik ben.

En het mooie is dat je dat dan ook gaat uitstralen en dat de mensen om je heen dat ook gaan merken.

Dus, voor mij is het vele alleen zijn een zeer positief iets geworden.